Και ξαφνικά ένα απέραντο , μουντό, ανατριχιαστικό γκρίζο… Τόσο σκοτεινό που ούτε ο άλλοτε φωτεινός ήλιος της Ελλάδας δεν μπορούσε να φωτίσει, γιατί θρηνούσε και αυτός…
Εκεί που ήταν το καταπράσινο δάσος, αποκαίδια, Εκεί που κελαιδούσαν τα πουλιά, ουρλιαχτά, Στον πνεύμονα του πράσινου, δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις , Στους μαγευτικούς κολπίσκους, γκρεμισμένα κορμιά Και στα άλλοτε πεντακάθαρα νερά τους αίμα και στάχτες…
Και η πιο δεινή κατάληξη της τραγωδίας τα δίδυμα κοριτσάκια, που όλοι είχαμε μια σπιθαμή ελπίδας μήπως και ζουν… τη νύχτα με το κόκκινο φεγγάρι, σαν να ήθελε και αυτό να μας θυμίσει το αιματοβαμμένο συμβάν…
Και όμως… βρέθηκαν τελικά αποτεφρωμένα και αυτά…Τα άψυχα κορμάκια τους, σφιχταγκαλιασμένα … Πριν γευτούν τα αγγελούδια έναν παράδεισο στη ζωή, χάθηκαν στη πύρινη Κόλαση… Με τέτοιο φρικιαστικό, σκληρό, ανελέητο τρόπο, τόσο πρόωρα…
Η ευλογία να κοιμάμαι σήμερα αγκαλιά με τα παιδιά μου δεν μου αφαιρεί ούτε μια στάλα θλίψης για τον θάνατο αυτών των παιδιών -συνομήλικων σχεδόν με τα δικά μου δίδυμα-, αλλάούτε και για τον θάνατο των 87 αδικοχαμένων ατόμων…Θα ήταν σαν να μην έβλεπα πέρα από τη μύτη μου, σαν να ήμουν σε μια αλλαζονική, εγωιστική ευδαιμονία, αν δεν ένιωθα ανείπωτη θλίψη για τα αθώα θύματα, τους συνανθρώπους μου, την ίδια στιγμή που στη θέση τους θα μπορουσα να ήμουν και εγώ κάποια στιγμή … Που εν μέρει είμαι… Όπως είσαι και εσυ φίλε μου…Γιατί κάτι μέσα μας, στη ψυχή μας, σε όλους μας έχει νεκρώσει για πάντα και τιποτα πια στον επεξεργαστή του μυαλού και της ψυχής δεν θα είναι ίδιο…Και το γκρίζο της μνήμης ελλοχεύει και θα αναζωπυρώνεται κάθε φορά σαν τη φονική πυρκαγιά και θα σαρώνει την πανταχόθεν επώδυνη καθημερινότητα μας
Οι 87 αδικοχαμένοι άνθρωποι, παρ όλο που πολλοί από μας δεν τους έχουμε γνωρίσει, δεν ήταν μια απρόσωπη μάζα, ούτε ένας απλός ψυχρός αριθμός θυμάτων. Ήταν τα δίδυμα κορίτσια που βρέθηκαν αποτεφρωμένα σφιχταγκαλιασμένα, ήταν η 13χρονη Εβίτα που πήδηξε από το γκρεμό για να σωθεί, ήταν μανάδες που βρέθηκαν αγκαλιά με τα παιδιά τους προκειμένου να τα προστατεύσουν, ήταν οι 26 εγκλωβισμένοι που βρέθηκαν αγκαλιασμένοι πριν προτιμήσουν να τυλιχτούν στις φλόγες από το να πέσουν στο γκρεμό, ήταν ο σεφ που φωτογράφιζε με αγωνία την πύρινη λαίλαπα, η οποία τον τύλιξε αυτόν και την οικογένειά του λίγα λεπτά αργότερα, ήταν εκείνος που έπρεπε ν αποφασίσει αν θα σώσει τη γυναίκα του και το παιδί του ή την μητέρα του, ήταν η μάνα της Εβίτας που ήξερε ότι η κόρη της είχε χαθεί και έψαχνε απεγνωσμένα να βρει τον άντρα της και τον γιό τους που είχαν καεί, ήταν ο μικρός Ανδρέας που κάηκε με τον πατέρα του και που παρακαλούσε την μητέρα του να μην πλησιάσει για να σωθεί, ήταν ο 13χρονος Δημήτρης Αρίστος που απεγνωσμένα τον αναζητάει ο πατέρας του, ήταν θύματα που δεν μπορούσαν να ταυτοποιηθούν γιατί η φωτιά τους έκανε μια άυλη μάζα 2-3 ατόμων…
Σπαράζω σκεπτόμενη πως ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν και με την σκέψη πως υπήρχαν μητέρες που επέζησαν και έμαθαν πως τα παιδιά τους κάηκαν, ή μητέρες που κάηκαν με τα παιδιά τους γιατί ήταν ανήμπορες να τα βοηθήσουν… Αλλά δεν ήταν μόνο τα ανθρώπινα θύματα Ήταν και τα άμοιρα ζώα που βρέθηκαν καμμένα ή με βαριά εγκαύματα γιατί και αυτά έχουν ψυχή…
Ήταν οι ήρωες δασοπυροσβέστες που έπεσαν με αυταπάρνηση στις φλόγες για να σώσουν κόσμο με κίνδυνο της ζωής τους. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους δασοπυροσβέστες που προσλαμβάνονται με κριτήρια , όπως την προχωρημένη ηλικία τους(!), τον αυξημένο βαθμό αναπηρίας τους(!), ή το πενιχρό ετήσιο εισόδημά τους και που εργάζονται τους 8 μήνες του χρόνου, δηλαδή όλους εκτός των επικίνδυνων θερινων(!) Μιλάω για τους αλλους, τους λιγότερο προνομιούχους, με τα λιγότερα «βύσματα», τους μη βολεψάκηδες, που το λέει η καρδιά τους…
Δεν θα κάνω επίσης απολογισμό για τα χιλιάδες σπίτια που κάηκαν ολοσχερώς, γιατί όταν θρηνούνται ανθρώπινες ζωές όλα τα άλλα περισσεύουν… Θα νόμιζε κανείς πως όλα αυτά που ζήσαμε,- ευτυχώς εμείς οι «τυχεροί» τα ζήσαμε από αφηγήσεις, εικόνες και ρεπορτάζ-, θα μπορουσε κανείς να τα δει μόνο σε ταινίες θρίλερ… Και όμως… Πολλές φορές η ζωή είναι πιο σκληρή και από τις φρικιαστικές ταινίες τρόμου της πιο ακραίας νοσηρής φαντασίας…
Eνα τεράστιο γιατί … που κανείς δεν μπόρεσε ακόμα ν απαντήσει και ούτε θα μπορέσει ποτέ… Άλλωστε γιατί ν απαντηθεί το γιατί, αφού κατά τη γνώμη κάποιων ιθυνόντων όλα πήγαν πολύ καλά(!), έγιναν όλες οι δέουσες ενέργειες και έγινε ο,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για ν αποφευχθεί το χειρότερο; (Προφανώς εννοώντας σαν χειρότερο, το να… αποτεφρωθεί ολόκληρη η Ελλάδα…) Όπως είθισται στην Ελλάδα οι ανευθυνουπεύθυνοι νίπτουν τας χείρας τους, ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο και όλοι χειροκροτούν τους εαυτούς τους, σε μια συγκυρία που είναι οφθαλμοφανές πως ο κρατικός μηχανισμός χώλαινε και υπολειτουργούσε με τραγικά αποτελέσματα … Την μια μέρα θρηνούσαμε θύματα από τις πυρκαγιές και την άλλη μέρα παραλίγο να πνιγούμε από πλημμύρα στο Μαρούσι σε μια γρήγορη νεροποντή … Για να μην ξεχνάμε και το τι έγινε πρόσφατα στη Μάνδρα Αττικής…
Ο Έλληνας παντελώς ανοχύρωτος, στο έλεος των κάθε είδους δεινών του… Δεν θα σταματήσω εδώ. Απλά θα εκφράσω τη βαθύτατη θλίψη μου και τη ντροπή μου που στη σημερινή Ελλάδα χάνονται τόσες ζωές από ανθρώπινα λάθη…
Και θα εκφράσω την ευχή να σταματήσει εδώ το κακό. Το θέμα δεν είναι πού θα αποδοθούν ευθύνες και ποιος θα έχει τα κότσια να τις αναλάβει εμπράκτως… Το θέμα είναι ν αλλάξει άρδην και ριζικά όλο το σύστημα και οι νοοτροπίες. Το θέμα είναι ποτέ μα ποτέ να μη ξανασυμβεί κάτι τέτοιο Τα θύματα βέβαια δεν θ αναστηθούν, αλλά θα ελαφρύνουν οι ψυχούλες τους, αν γίνουν το έναυσμα ώστε να μην ξαναγίνει ποτέ κάποια τέτοιου είδους τραγωδία…
