Ήταν σαν χθές όταν μου είπε ο γυναικολόγος μου ότι “ακούει 2 καρδούλες να χτυπούν”και με έκανε την πιο ευτυχισμένη γυναικα του κόσμου! Και τώρα δημοτικό ! Εγιναν τα “σποράκια” μου μαθητές! Γίναμε ” πρωτάκια”! Για πότε πέρασαν 6 χρονια! Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, μέχρι να πάρεις μια ανάσα φεύγουν τα χρόνια σαν αστραπή! Τόσες πολλές εξελίξεις και τόσες αλλαγές, που ξεκινούν ήδη από την κοιλιά τηs μάνας και τόσες εξελίξεις που γίνονται με το μεγάλωμα του βρέφουs κάθε εβδομάδα, κάθε ημέρα, κάθε λεπτό! Δεν προλαβαίνεις να τα παρακολουθείς όλα, να τα συνειδητοποιείς! Μέχρι να συνειδητοποιήσεις κάποιο γεγονός, έχει ήδη συμβεί το επόμενο. Μεχρι να θυμηθείς το “χθές”, το “τώρα” έχει ήδη γίνει παρελθόν! Πότε γεννήθηκαν, πότε θήλαζαν, πότε είχαν τους πρώτους κολικούς, πότε πρωτομπούσουλησαν , πότε είπαν τα πρώτα τους λογάκια, πότε περπάτησαν, πότε έβγαλαν τα πρώτα τους δοντάκια, πότε πρωτοπήγαν σε παιδικό σταθμό! Πότε πήγαν νηπιαγωγείο, που τους έκανε τόσο καλό και τα ωρίμασε, πότε πήγαν στο πρώτο τους summer camp, όπου απόλαυσαν το μισό τους καλοκαίρι, μαθαίνοντας τόσο όμορφα και χρήσιμα πράγματα:από μαγειρική , ταχυδακτυλουργική και θέατρο ως ποδόσφαιρο, κολύμβηση, και…χιπ χοπ!
Ολα αυτά, όλες οι ευθύνες , μου είχαν φανεί στην αρχή σαν «βουνό»! Παρ όλα αυτά όμως, “ανέβηκα το βουνό” χωρίς να βαρυγκωμώ, αλλά με απόλαυση, ευτυχία και τόσο γρήγορα…σαν αστραπή! Και τώρα να !πρώτες μέρες σχολείου ! Του ” μεγάλου σχολείου”! Θα πάνε πλέον στο δημοτικό τα “πρωτάκια μου” και εγώ περήφανη ( χαζο)μαμά τα θαυμάζω, και θα είμαι δίπλα τους , όπως πάντα, για να παρατηρώ και να επικροτώ κάθε τους κίνηση! Είμαστε νομίζω στη φάση που το «αεροπλάνο» τελείωσε την δυναμική και κατακόρυφη απογείωση του και ισορρόπησε κάπως σε μια ευθεία πορεία, που στο μέλλον θα έχει φυσικά τις “αναταράξεις” του, τουs κραδασμούς του και τα σκαμπανεβάσματα του…γι αυτό εμείς οι μητέρες πρέπει να κρατάμε καλά το πηδάλιο στο «πιλοτήριό» μας , ώστε να μην μας ξεφύγει ο έλεγχος και η κατάσταση από τα χέρια μας. Και όσο και αν υπάρχει «αυτομάτος πιλότος» , δεν πρέπει να εφησυχάζουμε ποτέ! Πρέπει λοιπόν να προσέξουμε πολύ τα θεμέλια και τις βάσεις που θα δώσουμε στα παιδιά μας, για να σταθούν στα πόδια τους στέρεα, με δύναμη, αυτοπεποίθηση, αυτοπειθαρχία, αυτονομία και ωριμότητα , γιατί σε αυτή την ηλικία οικοδομείται η προσωπικότητά τουs και γιατί αυτά που θα τους δώσουμε τώρα θα τα ακολουθούν για όλη τους την ζωή! Δεν είναι τυχαίο που η ηλικία των 6 ετών αποτελεί κρίσιμο χρονικό ορόσημο για την μετάβαση στην παιδική ηλικία και την έναρξη του σχολικού κύκλου. Το παιδί σε αυτή την ηλικία έχει αναπτύξει δεξιότητες, ώστε να κάνει ομαλή μετάβαση από το προστατευμένο και κλειστό περιβάλλον της οικογένειας στο ευρύ σχολικό περιβάλλον. Το παιδί από το ” εγώ” περνάει στο “εμείς” και παύει πιά να είναι ο πρωταγωνιστής, κάτι που ενδεχομένως να του προκαλεί συναίσθηματα ανασφάλειας, άγχους και έντασης. Φυσικά για να βοηθήσουμε το παιδί να μην νιώθει τέτοια αρνητικά συναισθήματα πρέπει να μην τα νιώθουμε ούτε εμείς, γιατί οι ευαίσθητες κεραίες των παιδιών τα αντιλαμβάνονται όλα. Πρώτα από όλα δηλαδή δεν πρέπει να αγχωνόμαστε για την πορεία των παιδιών μας στο σχολείο , γιατί αυτό το μεταδίδουμε και στα παιδιά. Οπωσδήποτε το σχολείο είναι μια μεγάλη αλλαγή, συχνά όχι τόσο ευχάριστη, που μπορεί να ταράξει λίγο τα νερά της έως τώρα καθημερινοτητας, ενω η ρουτινα προσφέρει στα παιδιά σταθερότητα και ασφάλεια. Το παιδί παύει να είναι πρωταγωνιστής, όπως προανέφερα, αλλά τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο χάνουν και οι γονείς και τα ηνία αναλαμβάνει πια η δασκάλα που θα παίξει καθοριστικό ρόλο .η δασκάλα είναι η πρώτη φιγούρα μετά τους γονείς, είναι αυτή που θα δώσει αγάπη, παιδεία, αλλά θα βάλει και κανόνες και όρια . Σε περίπτωση που κάποιος διαφωνεί για κάποιους λόγους με τη δασκάλα , καλό θα ήταν να μην εμπλέξει και το παιδί του σε αυτή τη διαφωνία.
Ο δικός μας ρόλος ( όπως και της δασκάλας) είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά να προσαρμοστούν σιγά σιγά στη μεγάλη αυτή αλλαγή, να τους δώσουμε χρόνο να την αφομοιώσουν εντελώς ( συνήθως η προσαρμογή ολοκληρώνεται σε 3 περιπου μήνες) , ώστε να κατανοήσουν τα νέα δεδομένα και μετά ν αναπτύξουν τις δεξιότητες τους. Δεν πρέπει να κατακρίνουμε τα παιδιά μας αν δεν μπορούν ή αν καθυστερούν να προσαρμοστούν και πρέπει να τους δείξουμε πως οι αλλαγές γενικότερα είναι κάτι το φυσιολογικό και το αναπόφευκτο.
Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι να επικοινωνούμε συνέχεια με το παιδί, να το κάνουμε να μοιράζεται μαζί μας πληροφορίες και συναισθήματα και να παρατηρούμε όλες του τις αντιδράσεις και κυρίως να δίνουμε εμείς πρώτοι το σωστό παράδειγμα , όπως επίσης να συλλέγουμε από τους δασκάλους πληροφορίες ακόμα και για συμπεριφορές ενδεχομένως άγνωστες σε μας! Η επίσκεψη των γονέων στο χώρο του σχολείου, η επικοινωνία με τους δασκάλους και η αλληλοενημέρωση δασκάλων – γονιών για την προσωπικότητα του παιδιού και τα ενδεχόμενα προβλήματα του, όπως επι παραδείγματι αν πειράζει άλλα παιδιά η αν τον πειράζουν, αν είναι κλεισμένο στον εαυτό του κλπ, είναι αναγκαία! Οι γονείς πρέπει επίσης να επιβεβαιώνουν, να ενθαρρύνουν και να επιβραβεύουν συνέχεια τα παιδιά τους, να είναι δίπλα τους ( οχι απο πανω τους) και διαθέσιμοι, όποτε τα παιδιά τους χρειάζονται και να είναι υποστηρικτές της πορείας που θα τραβήξουν τα παιδιά τους , επικροτώντας την μοναδικότητά τους και αφήνοντας ωστόσο τις προσωπικότητες των παιδιών τους να “αναπνέουν” χωρίς να γίνονται καταπιεστικοί . Μόνο έτσι τα παιδιά θα νιώσουν ασφάλεια και δύναμη! Γι αυτο καλο θα ηταν ο γονεας να καθεται εστω και για λιγα λεπτα στο ” θρανιο” του σπιτιου με το παιδι του, ακομα και αν δεν χρειαζεται μελετη, ωστε το παιδι να τον αισθανθει σαν συμμαχο και παραλληλα να νιωσει ασφαλεια. Θα πρεπει ακομα η μελετη να γινεται σε συγκεκριμενο, οργανωμενο χωρο του σπιτιου και συγκεκριμενη ωρα καθε μερα, ωστε τα παιδια να το αφομοιωσουν ευκολα σαν συνηθεια. Θα πρέπει επίσης να ξέρουμε ότι η έναρξη του σχολικού κύκλου δεν πρέπει να σημαίνει κατάργηση του παιχνιδιού. Το παιχνίδι παίζει καταλυτικό λόγο στην διασκέδαση, στην ανεμελιά και γενικά στην διαμόρφωση της ψυχολογίας του παιδιού και και το βοηθάει να ξεπεράσει με ευχάριστο τρόπο τις δυσκολίες προσαρμογής του και να συνδυαζει το σχολειο και τη σχολικη χρονια, οχι μονο με υποχρεωσεις και αρνητικα συναισθηματα, αλλα και με ευχαριστες ενασχολησεις. Αν λοιπόν λυθούν τα μικροπροβλήματα, είναι εμφανές ότι το σχολείο παίζει σπουδαίο ρόλο όχι μόνο για την μάθηση και την διδασκαλία, αλλά και για το χτίσιμο της δομής της προσωπικότητας. Του παιδιού. Διότι σκοπός του σχολείου δεν είναι να προσφέρει γνώση μόνο δεδομένων αλλά και αξιών! Σκοπός του δεν είναι μόνο η γνώση αλλά και η παιδεία. Είναι αλήθεια ότι σχολείο προσφέρει διόδους ειλικρινούς έκφρασης του παιδιου και μπορεί να καλλιεργήσει στοιχεία πολύ χρήσιμα για τη μελλοντική ζωή του παιδιού, όπως το να μετέχει σε ομάδες, να δημιουργεί φιλίες , να παίρνει αποφάσεις, συχνά και τολμηρές, να αναλαμβανει πρωτοβουλιες, να λέει τη γνώμη του, να νιώθει ασφάλεια, ν αναπτυχθεί ομαλά, να αναλαμβάνει ευθύνες, να αυτονομηθεί από τους γονείς του και να καλλιεργήσει στοιχεία χρήσιμα, όπως αυτοπεποίθηση, ανεξαρτησία, φιλοδοξία, αισιοδοξία, υπομονή, επιμονή, ευελιξία, θετική σκέψη, στοιχεία που δείχνουν και το βαθμό της συναισθηματικής ωριμότητας και ανάπτυξης του παιδιού.
Ολα αυτά τα σκεφτόμουν συνέχεια, κατά την διάρκεια της διερευνητικής πρώτης φοράς που κάθισαν τα ” πρωτάκια” μου στα θρανία του νέου τους ” μεγάλου” σχολείου λίγες μέρες πριν τον αγιασμό, καθως και την μερα του αγιασμου, μέχρι που με τα φιλιά και τιs αγκαλίτσες τουs “αφόπλισαν”την σκεψη μου !
Φυλαξα ομως σκεψειs αυτές στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου, για να τιs κάνω πράξη εγκαίρως, γιατί τα παιδιά μου αξίζουν ο,τι καλύτερο και υπόσχομαι πως θα τους το δώσω!
Το κλασσικό λοιπόν «φεγγάρακι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό…» δεν το χρειάζονται μόνο τα παιδιά, το χρειαζόμαι και εγώ σαν μητέρα. Εχω ανάγκη να μου “φέγγει το φεγγαράκι το λαμπρό” και να με φωτίζει για να χτίσω σωστά την προσωπικότητα των παιδιών μου,να τους δείξω τιs σωστές κατευθύνσεις και να χαράξω την σωστή πορεία τους στη ζωή…
