Γενικότερα δεν «τό ‘χα» ούτε με την μαγειρική, ούτε με τις δουλειές του σπιτιού. Ένας εφιάλτης ήταν ακόμα και το πλύσιμο 1 πιάτου. Οχι ότι δεν μου άρεσε να ζω στην τάξη και στην καθαριότητα, αλλά θα προτιμούσα για αυτά να φρόντιζε κάποιος άλλος… Εντάξει…Δεν γίνεται να είμαστε όλοι καλοί σε όλα….Άριστη μαθήτρια, άριστη φοιτήτρια και παραλληλα εργαζόμενη απο τα 18 μου χρόνια… σε επιτελικές θέσεις που απαιτούσαν σκληρή δουλειά, στην συνέχεια ελεύθερη επαγγελματίας, που μου απομυζούσε πολύ χρόνο και ενέργεια, πολλά ταξίδια, έντονη κοινωνική ζωή!Ημουν λοιπόν πολύ καλή σε ό,τι μου άρεσε πραγματικά και σε ό,τι δεν χρειαζόταν να πιέσω τον εαυτό μου. Και ενώ κύλαγε η ζωή μου σαν “νεράκι”, εγώ είχα την «κατάρα» της σύγχρονης εργαζόμενης γυναίκας, που το τελευταίο που την ενδιαφέρει είναι να μάθει να μαγειρεύει, ή να κάνει παιδιά…Ευτυχώς που ένα από τα moto μου είναι ότι «ποτέ δεν είναι αργά» για τίποτα και επτσι τελικά τα κατάφερα και τα δυό κάποια στιγμή, δηλαδή και να μάθω να μαγειρεύω και να κάνω παιδιά, το πρώτο ευχάριστα και χωρίς κόπο, το δεύτερο με κόπο και θυσίες!
Ήρθε λοιπόν κάποια στιγμή στη ζωή μου, που ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ άντρα, που δεν ήθελε απλά γυναίκα, αλλά ήθελε « γκέισα»… Ηθελε δηλαδή το αντίθετο της Σίσσυς … Ετσι λοιπόν η «παλιά Σίσσυ» πάλεψε με τον κακό και «άτακτο» εαυτό τηs και τον νίκησε για χάρη του έρωτα! Η « παλιά Σίσσυ» λοιπόν λύγισε απο έρωτα και οι σκέψεις του τύπου «εγώ δεν μαγειρεύω» και όλα τα απόρθητα κάστρα έπεσαν αμαχητί! Σαν να μην έφτανε η αγάπη και η φροντίδα μου, ο άντρας ο «κατακτητής», ο «ιμπεριαλιστής», ήθελε να κατακτήσει και το τελευταίο μου κάστρο, το πιο απόρθητο φρούριο, για να το έχει σαν τρόπαιο και να πανηγυρίζει! Και να τρέφει με αυτό τον εγωισμό του και την ματαιοδοξία του ….
Το κακό με μένα είναι ότι είμαι ειλικρινής, καθώς και ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου, το ένιωθα και ήθελα να μαγειρέψω! Αφού λοιπόν πέρασε μια εβδομάδα σκληρής και έντονης « προπόνησης» και «δοκιμαστικών», όπου ξοδεύτηκαν τόνοι υλικών και «ξεπετάχτηκαν» ολόκληροι τσελεμεντέδες και αφού προσέθεσα 2 κιλά στην καλλίγραμμη τότε σιλουέτα μου από τα πολλά…»δοκιμαστικά» έφτασε η πολυπόθητη «πρώτη επίσημη»! Τον είχα καλέσει στο πρώτο μας δείπνο, που θα ετοίμαζα με τα χεράκια μου!
«Συνεργοί» μου την θρυλική εκείνη μέρα από το πρωί, ήταν 2 φίλες μου, η Βίλλυ και η Τρέισι που με βοήθησαν στην εκτέλεση του όλου εγχειρήματος! Συγκεκριμένα οι φίλες μου έφτιαξαν τα 2 από τα 4 (!) κυρίως πιάτα, αλλά εγώ οικειοποιήθηκα και τα 4 πιάτα! Και δεν ήταν ψέματα, γιατί την ώρα που αυτές μαγείρευαν, εγω μάθαινα, βοηθούσα και συμμετείχα…