Πέρασαν 3 χρόνια και όμως είναι σαν χθες…Δεν έφυγες ούτε λεπτό…Είσαι παντού…στη σκέψη μας, στις καρδιές μας, στις μνήμες μας…Είναι σαν να μην έφυγες ούτε μια μέρα από τότε που έγραφα (και θα τα νιώθω για πάντα με πόνο ψυχής) αυτά τα λόγια:
«Σε 40 ημέρες ακριβώς ΘΑ ΕΙΧΕΣ την ΓΙΟΡΤΗ σου… Αλλά τελικά θα σου κάνουμε τα «ΣΑΡΑΝΤΑ»… ΛΕΒΕΝΤΗ μας, παλικάρι μας, ΛΙΟΝΤΑΡΙ μας, στυλοβάτη μας, πρότυπο μας, ΣΤΗΡΙΓΜΑ της οικογένειας μας, ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ…
ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ μικρή, να γυρίζειs απο το γραφείο κάθε μέρα με ΚΟΥΚΛΕΣ, ΑΓΚΑΛΙΕΣ και ΦΙΛΙΑ. Σε ΘΥΜΑΜΑΙ να με ΜΑΛΩΝΕΙΣ αυστηρά κάθε φορά που έκανα συντακτικά ΛΑΘΗ … Σε ΘΥΜΑΜΑΙ να ΕΙΡΩΝΕΥΕΣΑΙ κάποιες λάθος επιλογές μου, με την πιο λεπτή και ΕΞΥΠΝΗ ΕΙΡΩΝΙΑ … Σε ΘΥΜΑΜΑΙ να ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ μαζί μου σεμινάρια και ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΝΟΜΙΚΗΣ για να με βοηθάς … Σε ΘΥΜΑΜΑΙ να μου βρίσκειs ΛΥΣΕΙΣ με το απίστευτα ΚΟΦΤΕΡΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΣΤΑ πιο δύσκολα ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ… ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΝΤΟΝΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ και λυπάμαι που δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύτιμος ήσουν για μένα… ΘΥΜΑΜΑΙ πάνω απο όλα όμως ότι ήσουν ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ στα δύσκολα ! ΘΥΜΑΜΑΙ ακόμα πόσο ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΑ και ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΣΑ: Που ήσουν ο μεγάλος μου ΔΑΣΚΑΛΟΣ και ο πιο ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΚΡΙΤΗΣ ΜΟΥ, αλλα πάντα το ΣΤΗΡΙΓΜΑ μου! Σε θαύμαζα για την ΟΞΕΙΑ ΣΟΥ ΚΡΙΣΗ, για τον τεράστιο ΠΛΟΥΤΟ της ΜΟΡΦΩΣΗΣ ΣΟΥ , για την απέραντη ΕΥΦΥΙΑ ΣΟΥ, που διατήρησες ωs το τέλος της ζωής σου, για την ΣΟΦΙΑ ΣΟΥ, για την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ που απέδιδες με ενα δικό σου τρόπο, για την ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ σου, τις ΑΡΧΕΣ σου, για την ΛΕΠΤΗ ΕΙΡΩΝΙΑ ΣΟΥ, για το ΚΑΥΣΤΙΚΟ ΣΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ, για την ΛΕΒΕΝΤΙΑ σου, για το ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΣΤΥΛ ΣΟΥ που σ έκανε να μην μοιάζεις με κανένα… Σε θαύμαζα για το ΔΙΑΠΕΡΑΣΤΙΚΟ, ΑΕΤΙΣΙΟ ΣΟΥ ΒΛΕΜΜΑ, απο το οποίο δεν ξέφευγε τίποτα. Για τον μεγάλο σου ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ, για την ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΟΥ, για την ΑΚΛΟΝΗΤΗ και ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΟΥ! Για τον ΑΠΟΛΥΤΟ και ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕΣ, τον ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ, που δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης από κανένα! ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΕΡΩΧΟ ΒΑΔΙΣΜΑ ΣΟΥ, που περπατούσεs και νόμιζε κανείς πως ΣΕΙΟΤΑΝ Η ΓΗ… ΑΥΤΗ Η ΓΗ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΕ ΚΡΥΨΕΙ ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΗΣ … Σε θαύμαζα γιατί στα μάτια μου ήσουν ο «ΓΙΓΑΝΤΑΣ»!Γίγαντας όχι μόνο γιατί ήσουν ΠΑΝΥΨΗΛΟΣ, 2 μέτρα λεβέντης, αλλά γιατί ήσουν ΚΑΙ ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ! Στα μάτια μου ήσουν ΑΝΙΚΗΤΟΣ! Σκληρός και ΑΘΡΑΥΣΤΟΣ ΣΑΝ ΒΡΑΧΟΣ! Ωσπου τον βράχο ΤΟΝ ΠΛΑΚΩΣΕ ΤΟ «ΒΟΥΝΟ»και τον έκανε ΣΥΝΤΡΙΜΙΑ!
5 ΧΡΟΝΙΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ, που την υπέμενες ΣΤΩΙΚΑ, 5 χρόνια ζούσαμε μαζί το ΧΡΟΝΙΚΟ ενός ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ, που το αντιμετώπιζες λακωνικά με μια φράση: “DUM SPIRO SPERO”. ΩΣΠΟΥ ΛΙΓΟΣΤΕΨΑΝ ΟΙ ΑΝΑΠΝΟΕΣ, μέχρι που στο τέλος ΧΑΘΗΚΑΝ, ΚΑΜΜΙΑ ΠΝΟΗ, ΜΟΝΟ ΣΙΩΠΗ! Μια θανατηφόρα σιωπη! ΔΕΝ ΠΗΡΕΣ ΜΙΑ ΠΝΟΗ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ” ΈΦΥΓΕΣ ” και ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΕ σαν πουλάκι η ΨΥΧΟΥΛΑ σου στην γειτονιά των αγγέλων. Κάπου εκει, ή σε μια άλλη ζωή, που ΘΑ ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ όλοι μαζί ξανά κάποια στιγμή μπαμπάκα μου… Και Η ΜΑΜΑ ΑΠΟ ΤΑ 16 ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ….ΠΟΝΑΕΙ μπαμπά, δεν την χωράει το σύμπαν όλο … Ομωs μην ανησυχείς απο εκεί ψηλά που μας βλέπεις. ΘΑ ΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΣ ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ, εμείς τα τρία της παιδιά και τα εγγόνια και ΘΑ την αγκαλιάσουμε με αυτές, θα ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ, θα σηκώσουμε ψηλά την ψυχή τηs να την ανακουφίσουμε, θα σηκώσουμε την ίδια ψηλά, για να μπορεί να σε θωρεί πιο ανάλαφρη και να σε νιώθει χωρίς να πονάει τόσο … ΠΟΣΟ ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΗΜΠΟΡΟΣ είναι τελικά ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ «ΓΙΓΑΝΤΑΣ» ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ! Και πόσο εμείς οι αδύναμοι άνθρωποι ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΖΟΥΝ «ΓΙΓΑΝΤΙΑ» ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ πράγματα… 
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΕ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΥΝΗ ΜΑΣ και τον οδυρμό μας… ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΑΣ ΕΓΙΝΑΝ ΒΡΟΧΗ … ΟΙ ΛΥΓΜΟΙ ΜΑΣ ΚΕΡΑΥΝΟΙ … ΠΟΤΕ ΤΑ ΓΙΑΣΕΜΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΜΟΣΧΟΒΟΛΗΣΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ… ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΑ ΜΥΡΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ … ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΛΑΜΨΗ … ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ… ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ … ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΠΙΑ ΜΑΖΙ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΣΟΥ … ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΣΤΗ ΣΚΙΑΘΟ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ! ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΛΕΙΠΕΙΣ ΕΣΥ: Θα λείπεις ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΑΚΙ που κάποτε ΨΑΡΕΥΕΣ, απο τιs ΠΑΡΑΛΙΕΣ που καποτε ΚΟΛΥΜΠΟΥΣΕΣ με τιs ώρες, από τιs ΨΑΡΟΤΑΒΕΡΝΕΣ που άλλοτε έτρωγες το φρέσκο σου ψάρι, από τα ΔΕΝΤΡΑ που σου χάριζαν την ΣΚΙΑ τους και το ΟΞΥΓΟΝΟ τους, αυτό το οξυγόνο που έγινε τόσο πολύτιμο, σπάνιο και ΔΥΣΕΥΡΕΤΟ τους τελευταίους μήνες της ζωής σου…
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΕΡΕΨΑΝ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΤΕΓΝΩΣΕ, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΑ … Ο ΠΟΝΟΣ ειναι βουβός και δυσβάστακτος. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σαs το βάρος του πόνου, για να τον απαλύνω αλλά δεν γίνεται! Θα ήταν σαν να ξεριζώνω ολόκληρη την ψυχη μου … Ο καθένας ανεβαίνει στον ΔΙΚΟ του « ΓΟΛΓΟΘΑ», κουβαλώντας με πόνο τον ΔΙΚΟ του «ΣΤΑΥΡΟ»…Σε 40 ημέρες ακριβώς θα είχε την γιορτή του. Ο γίγαντας μαs, το στήριγμά μαs, η λατρεία μαs! Αλλά εμείς θα του κάνουμε τα «σαράντα» του. Τι ΑΤΥΧΕΙΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ που κρύβει η ζωή… Ετσι δυστυχώς είναι η ζωή… ΣΚΛΗΡΗ, ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ και ΑΔΥΣΩΠΗΤΗ …ΑΥΤΗ Η ΡΗΜΑΔΑ Η ΖΩΗ…ΟΧΙ ΛΑΤΡΕΜΕΝΕ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ… ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΕΙΣΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ Σ´ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΣΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ ΜΑΣ, ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ…»
