Ε ναι λοιπόν! Υπάρχουν και αυτά, τα όμορφα, τα μεγαλόψυχα, που σε κάνουν να λες, ότι να, υπάρχουν και άνθρωποι, εκτός από ανθρωπάκια, άνθρωποι που προσδίδουν τιμή, αξία και υπόσταση στην ανθρώπινη φύση! Ανθρωποι που έχουν “κότσια” και που κουβαλούν μέσα τους μεγαλείο ψυχής! Άνθρωποι που οι τεράστιες περιουσίες τους και τα χρήματα τους δεν τους αλλοτρίωσαν, αλλά άφησαν άσπιλες και αμόλυντες τις ψυχές τους! Ξέρω ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν δίνουν δεκάρα για την προβολή τους, όμως εγώ έχω όχι μόνο την υποχρέωση, αλλά και τον συναισθηματική παρόρμηση- ” χείμαρρο” να γράψω γι αυτούς, για να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη και να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους και άλλοι, όσοι, όποιοι, όσο και με όποιο τρόπο μπορούν !
 
 
 Κωνσταντίνος Λούλης
 
 
 
“Όπως έμαθα από τους προγόνους μου, έτσι διδάσκω και στα παιδιά μου πως σκοπός της ζωής μας δεν ήταν μόνο να κερδίζουμε από την δουλειά μας αλλά να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο. Το έχω βιώσει και θα το επαναλάβω πως «η χαρά της προσφοράς είναι πολύ υψηλότερη από αυτή του κέρδους»”, είπε παρουσία του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Δημητριάδος και κλείνοντας την συγκινητική ομιλία του, στα εγκαίνια του Σπιτιού Βόλου της «Κιβωτού του Κόσμου» στο Διμήνι ο μεγάλος ευεργέτης της δομής κ. Κων. Λούλης, ανακοινώνοντας βαθιά συγκινημένος τη δωρεά και της δεύτερης κατοικίας στον Άνω Βόλο που κάνουν η πρώτη σύζυγος του και τα μεγαλύτερα παιδιά του στην Κιβωτό.
 
 Ο Κων.Λούλης κατά την ομιλία του με δυσκολία προσπαθεί να συγρατήσει τα δάκρυα συγκίνησης!
 
Το σπίτι αυτό, του οποίου οι χώροι καλύπτουν 12 στρέμματα, θα φιλοξενήσει τα κορίτσια, πολλά από οποία είναι αδελφές των αγοριών που φιλοξενούνται στον ξενώνα του Διμηνι.
Η Κιβωτός του Κόσμου φιλοξενεί ήδη 30 παιδιά, ενώ χαίρει της στήριξης 200 εθελοντών του Βόλου.
 
 Ο κ.Λουλης κατά την ομιλία του ανέφερε ότι έχοντας συνειδητοποιήσει από παιδί την έννοια της ευεργεσίας, νιώθει απέραντη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό που τον αξίωσε να δει την ημέρα που έκανε τη δωρεά στη Κιβωτό, ημέρα η οποία θα χαραχτεί ανεξίτηλα μνήμη του! Ευτυχισμένος που το έργο του έγινε κιβωτός ψυχών και συγκινημένος για την παρακαταθήκη που αφήνει στην κοινωνία η οικογένειά του, εξήρε τον πατέρα Αντώνιο, για την ηρεμία του, τον λόγο του, τα έργα του, το ήθος του και την ανυποκρισία του, τονίζοντας πως ο κληρικός αυτός είχε μόνον ένα πρόσωπο και ένα μόνο σκοπό: Την προσφορά και την αγάπη, μέσα από μια χρηστή και έντιμη διαχείριση των δωρεών των συνανθρώπων του.
 
 Ο Κων.Λούλης ασπάζεται με σεβασμό και συγκίνηση το χέρι του πατέρα Αντωνίου
 
Ο κ Λούλης επεσήμανε πως στο ευλογημένο αυτό πρόσωπό του πατέρα Αντώνιου είδε εκείνους τους αγνούς Αγιορείτες που είχε γνώρισει κάποτε στα 20 του χρόνια, και που η εκκλησία αργότερα τους ανακήρυξε Αγίους.
 Ο πατήρ Αντώνιος
 
Το εντυπωσιακό είναι, συνέχισε ο κ.Λούλης, ότι σε κάθε ένα από τα 2 κτήματα πάνω στις σκέπες των επιφανείας 3.000 μέτρων κτισμάτων τους έβαλε έναν σταυρό και ένα ανάγλυφο ΧΡ στην είσοδο του σπιτιού και όσοι αναρωτιόνταν γιατί, σήμερα παίρνουν την απάντηση! Ετσι δημιούργησε στο κάθε αγρόκτημα μια «ΚΙΒΩΤΟ», όπως έλεγε τότε χαρακτηριστικά ο ίδιος ο κ.Λούλης στους επισκέπτες, την ίδια στιγμή που στη Χίο ο Αντώνης Παπανικολάου, ο πατήρ Αντώνιος, οραματιζόταν να δημιουργήσει μια πραγματική κιβωτό αγάπης για παιδιά που η ζωή τους στέρησε την ευτυχία μέσα στα σπίτια τους και που την δημιούργησε αργότερα και την στέγασε στα κτήματα του Κ.Λούλη, που ο ίδιος αποκαλούσε από παλιά ” κιβωτούς”!
 
 
 
 Τα κτίσματα αυτά, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Κων.Λούλης, τα έκανε μόνος του με μεράκι και αγάπη, επηρεασμένος από την “οφθαλμοαρχιτεκτονική” της αυτάρκειας του Αγίου Ορους όπου είχε ζήσει 2 χρόνια και κατευθυνόμενος από μια ευλογία, υλοποιώντας περισσότερο ένα όραμα, μια προφητεία, παρά ένα ακριβές σχέδιο!
 
 
 Ο Κων.Λούλης βαθιά συγκινημένος
 
Εκπληκτος αργότερα όταν είδε τα κτήματα αυτά ο πατέρας Αντώνιος του είπε πως αυτή είναι μια πραγματική κιβωτός, ακριβώς όπως ήταν στο όραμα του!
 Ο προορισμός αυτού του αγροκτήματος δεν ήταν για να στεγάσει μια μικρή οικογένεια, ανέφερε στην ομιλία του ο κ.Λούλης, αλλά μια πολύ μεγάλη οικογένεια, που κατά τη βούληση του πατέρα Αντωνίου θα προσέφερε στα παιδάκια μια ευτυχισμένη ζωή μέσα σε ένα σπίτι και όχι μέσα σε ένα ίδρυμα.
 
 
 Ετσι λοιπόν αποφάσισε μαζί με τη σύζυγό του το αγρόκτημα αυτό που το έχει τόσο αγαπήσει να το προσφέρει στα παιδιά αυτά που τα αγαπά πλέον σαν δικά του και που έχουν συμπληρώσει τη ζωή του με απέραντη ευτυχία.
 
 
 Η συγκίνηση του όμως έγινε ακόμα μεγαλύτερη, κατέληξε ο κ.Λούλης, όταν η πρώτη του σύζυγος με τα παιδιά τους αποφάσισαν να προσφέρουν και το σπίτι του Άνω Βόλου, για κοριτσάκια και τις αδερφές των αγοριών που θα μένουν στο Διμηνι.
Συνεχίζοντας ο κ.Λούλης εξέφρασε την ελπίδα η τοπική κοινωνία να ενισχύσει οικονομικά τον πατέρα Αντώνιο, δεδομένου ότι αυτός πέρα από τους φόρους και τα έξοδα ανακατασκευών πρέπει να καλύπτει καθημερινά και τα σημαντικά έξοδα λειτουργίας, όπως τη μισθοδοσία και τη διατροφή και δεδομένου ότι το έργο του δεν υποστηρίζεται οικονομικά ούτε από το κράτος, ούτε από την εκκλησία(!), ούτε από κάποιο κοινοτικό πρόγραμμα.
 
 
 Τέλος ο κ Λούλης εξέφρασε την πικρία και απογοήτευση του για την ανεξήγητη αποτυχία υλοποίησης του οράματός που είχε πριν 17 χρόνια για την δημιουργία ενός ιδρύματος χρονίων παθήσεων στην μνήμη της Μητέρας του , παρά την καταβολή χρημάτων από τον ίδιο στην Μητρόπολη Δημητριάδος.
 Τα εγκαίνια εξελίχθηκαν σε μια μεγάλη γιορτή όπου συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου
 
 
 
 
Να συμπεράνουμε ότι τελικά η αγιοσύνη υπάρχει στις ψυχές κάποιων “μεγάλων” ανθρώπων και όχι πίσω από κάποια “ράσα”; Και ότι τελικά ” τα ράσα δεν κάνουν τον Παπα”,αλλά το αντίστροφο; Να συμπεράνουμε ότι αν δεν ευαισθητοποιηθεί ο ιδιώτης, τίποτα δεν γίνεται σωστά και στο χρόνο που πρέπει; Και ότι συχνά όχι και με …τόσο αγαθούς σκοπούς οι επίσημοι φορείς πρόνοιας- ταγοί κωφεύουν, “σφυρίζουν αδιάφορα”, κωλλυσιεργούν ή καθυστερούν απαράδεκτα; Αυτα τα ερωτήματα τα αφήνω στη κρίση σας και στη μη ανοχή σας…
 
 
 
 
 Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
 
 «Ο Θεός μας πήγε εκεί που ήξερε. Και μας έφερε στον Βόλο και στον κ. Κώστα που μας έδωσε λύση στο πρόβλημα που είχαμε να στεγάσουμε μια μεγάλη ομάδα παιδιών. Σήμερα θα μπορούσα να πω, ζούμε ένα άλλο θαύμα και για μένα είναι ένα σχέδιο Θεού που προϋπήρχε για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν από εμένα, περιμένοντας κάποιον να το αποδεχτεί και να το κάνει δικό του σχέδιο, τον δικό του Παράδεισο στην γη.
 
 
Παράλληλα όμως είναι κι ένας μεγάλος σταυρός μια και καλούμαστε όλοι εμείς εδώ στην Κιβωτό να γίνουμε Κυρηναίοι στον μεγάλο και βαρύ σταυρό που εκλήθησαν να σηκώσουν αυτά τα παιδιά από την τρυφερή τους ηλικία, που είδαν το σκληρό πρόσωπο της ζωής από πολύ νωρίς. Παραμένουμε όλοι στο πλευρό τους με αυτοθυσία. Γινόμαστε πολλές φορές ο κυματοθραύστης όπου ξεθυμαίνουν την πίκρα, τον θυμό και θέλει μεγάλη αυτοθυσία να θελήσεις να μπεις σε αυτή τη διαδικασία να καθαρίσεις την καρδιά ενός παιδιού από τα δηλητήρια που έχει μαζέψει. Ο αγώνας μας ξεκινάει από τη στιγμή που η Εισαγγελία θα φέρει στην πόρτα μας ένα παιδί που βρίσκεται σε κίνδυνο και σε ανάγκη για να προστατευτεί με αυτόν τον τρόπο από το οικογενειακό περιβάλλον του.
 
 
Ένας τιτάνιος αγώνας για να ξανακάνουμε παιδιά τα παιδιά. Τα παιδιά εκείνα που φαίνοναι παιδιά αλλά δεν είναι. Στόχος μας είναι να ξαναφέρουμε το χαμόγελο στα χείλη τους, την αθωότητα, την χαρά και τον αυθορμητισμό. Στην ουσία ξεκινάμε από το Α, κάνουμε τον σταυρό μας και προχωρούμε. Τα μαθαίνουμε πρώτα από όλα να αγαπούν τον εαυτό τους, να έχουν αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση και να σβήσουν τις ενοχές για πράγματα που δεν ευθύνονται. Είναι ένα μεγάλο εργαστήριο όπου μια σφυριά δίνεις, μία παίρνεις.
 
Προσπαθούμε να ξαναστήσουμε στα πόδια τους όλες αυτές τις ψυχές και να βοηθήσουμε τα παιδιά αυτά να ξαναζήσουν τη δική τους ζωή. Σε όλο αυτόν τον αγώνα τόσα χρόνια έχουμε βοηθό μας τον απλό κόσμο κα ικαλούμε τους πάντες να στηρίξουν την προσπάθειά μας κι εδώ στο Διμήνι, νά έρθουν να δουν και να γίνουν συνοδοιπόροι μας στον μεγάλο αγώνα. Έχουμε εδώ πάνω από 200 ενεργούς εθελοντές που έρχονται από μία έως 7 φορές τη βδομάδα κάποιοι να συνεισφέρουν με τον δικό τους τρόπο. Η Κιβωτός του κόσμου δεν έχει ποτέ επιχορηγηθεί από το κράτος, από ξένα ιδρύματα, την ΕΕ. Στηρίζεται εδώ και 20 χρόνια στην αγάπη του κόσμου κι αυτό θέλουμε να το κρατήσουμε και σας καλούμε όλους βοηθούς μας.»
 
 Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΛΟΥΛΗ
 
 Αγαπητοί φίλοι της ΚΙΒΩΤΟΥ, Υπάρχουν κάποιες κορυφαίες ημέρες στην ζωή του κάθε ανθρώπου, πέρα από την ημέρα που έρχεται στην ζωή ή που φεύγει, οι οποίες είναι πολύ λίγες αλλά πολύ σημαντικές. Είναι ημέρες που μένουν ανεξίτηλες και δεν ξεχνιούνται ποτέ. Είμαι ευγνώμων στο Χριστό που με αξίωσε να βιώσω αυτή την ημέρα. Από τα παιδικά μου χρόνια συνειδητοποίησα την έννοια της ευεργεσίας βλέποντας με θαυμασμό, στο χωριό της Μητέρας μου στην Τσαγκαράδα, τα έργα των ευεργετών Αχιλλόπουλου, Νανόπουλου και Καρτάλη. Αρχίζοντας την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, θεώρησα καθήκον μου να βοηθώ τους συνανθρώπους μου αλλά προσευχόμουνα να με βοηθήσει ο Θεός να αφήσω πίσω μου, όταν μεγαλώσω πριν φύγω στους ουρανούς, ένα σημαντικό έργο αντάξιο της οικογενειακής μας ιστορίας. Δυστυχώς το όραμά μου για την δημιουργία ενός ιδρύματος χρονίων παθήσεων στην μνήμη της Μητέρας μου, πριν από 17 χρόνια, ενώ κατέβαλα τα χρήματα στην Μητρόπολη Δημητριάδος, ο Κύριος δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί για λόγους που αυτός γνωρίζει. Μετά την πικρία και την απογοήτευση για την κονιορτοποίηση αυτού του οράματος, ο Θεός έφερε στον δρόμο μου ένα νέο σχετικά κληρικό, που μου θύμισε κάποιους Μοναχούς που γνώρισα στο πρώτο μου ταξίδι στο Άγιο Όρος, το 1975.
 
 
Η ηρεμία του, ο λόγος του, τα έργα του, το ήθος του και προπαντός η ανυποκρισία του, με εντυπωσίασαν. Ο κληρικός αυτός είχε μόνον ένα πρόσωπο και ένα μόνο σκοπό. Την προσφορά και την αγάπη, μέσα από μια χρηστή και έντιμη διαχείριση των δωρεών των συνανθρώπων του. Στο ευλογημένο αυτό πρόσωπό του, ειλικρινά είδα εκείνους τους αγνούς Αγιορείτες που γνώρισα, τότε στα 20 μου χρόνια, τον Γέροντα Πορφύριο και τον Γέροντα Παϊσιο που η εκκλησία μας 40 χρόνια αργότερα τους ανακήρυξε Αγίους. Η γνωριμία με τον Πατέρα Αντώνιο, μετά τη δοκιμασία που μου δίδαξε να προσέχω ποιους εμπιστεύομαι, με οδήγησε σε κάποιες σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου. Από όλα τα κτίσματα που με αξίωσε ο Θεός να δημιουργήσω στη ζωή μου, περισσότερο αγάπησα τα δυο σπίτια που έφτιαξα στον Άνω Βόλο και στο Διμήνι. Σ΄ αυτά τα δυο αγροκτήματα, επηρεασμένος από την Αγιορείτικη φιλοσοφία της αυτάρκειας, που γνώρισα με την 2ετή εκεί παραμονή μου, δημιούργησα στο κάθε ένα μια «ΚΙΒΩΤΟ», όπως έλεγα τότε χαρακτηριστικά σε όλους τους επισκέπτες, στα τέλη της 10ετίας του ’80. Παράλληλα, εκείνη την εποχή στη Χίο, υπήρχε ένα ευλογημένο παιδί, ο Αντώνης Παπανικολάου, που ο Θεός τον προόριζε να υλοποιήσει ένα τεράστιο κοινωνικό έργο. Να δημιουργήσει μια κυριολεκτικά πραγματική κιβωτό αγάπης για παιδιά που η ζωή τους στέρησε την ευτυχία μέσα στα σπίτια τους. Όταν εκείνος πήγαινε σχολείο και έκανε τα πρώτα του βήματα στην εκκλησία σαν παπαδάκι και μέσα στη γεμάτη αγάπη και καλοσύνη καρδιά του, άρχισε να γεννιέται το κύτταρο της κιβωτού, τότε εγώ στην άλλη άκρη του Αιγαίου, έκτιζα, χωρίς φυσικά να τον γνωρίζω, τις εγκαταστάσεις εκείνες που η καρδιά του πατρός Αντωνίου αργότερα θα δημιουργούσε μια ΚΙΒΩΤΟ στην κυριολεξία. Και στις δυο περιπτώσεις στα αγροτεμάχια που αγόρασα το 1979 και το 1986, υπήρχαν μόνο βράχια. Φέραμε εκατοντάδες φορτηγά χώμα, κάναμε αναβαθμίδες, κτίσαμε κτίσματα 3.000 τετραγωνικών μέτρων, βάζοντας πάντα στις σκεπές έναν σταυρό που πολλοί αναρωτιόνταν γιατί, αλλά σήμερα παίρνουν μαζί με εμένα την απάντηση.
 
Κάναμε όμορφες εκκλησίες με ψηφιδωτά, παρεκκλήσια στον κήπο, μουσείο, λαχανόκηπους, στάβλους, αμπέλια, ελαιοτριβεία, πετρόμυλους, εργαστήρια, τράπεζα σπόρων, εκκολαπτήρια, προσκυνητάρια στις γωνίες του αγροκτημάτων, αξιοποιώντας και τα 25 συνολικά στρέμματα στο κάθε τους σημείο βάζοντας όλο το μεράκι και προπαντός την αγάπη μας. Η αξία αυτών των σπιτιών δεν είναι τα χρήματα και τα μπετά που έπεσαν μέσα σ’ αυτά για να κτιστούν. Είναι η κατάθεση ψυχής σε κάθε λεπτομέρεια, σε κάθε σημείο αυτών των δυο αγροκτημάτων, εκεί όπου υπάρχει το κάθε κτίσμα, η κάθε ταμπέλα, το κάθε δένδρο και το κάθε φυτό. Είναι η ευλογία που μου έδωσε την έμπνευση και τη δυνατότητα να κάνω ένα αγρόκτημα με ένα σπίτι που είχε όμως τελικά έναν άλλο σκοπό. Όλα όσα βλέπετε εδώ έγιναν περίπου όπως στο Άγιο Όρος, δηλαδή με οφθαλμοαρχιτεκτονική. Θα έλεγα «βλέποντας και κάνοντας», σε μεγάλο βαθμό, υλοποιώντας περισσότερο ένα όραμα παρά ένα ακριβές σχέδιο. Μην αναζητήσετε αρχιτέκτονα και διακοσμητή γιατί δεν πέρασε κανείς αυτή την εξώπορτα. Κάποιοι επισκέπτες στο σπίτι μας παρατηρούσαν με απορία το ανάγλυφο Χ-Ρ πάνω από την είσοδο του σπιτιού μας και τους μεγάλους εσωτερικούς χώρους που υπήρχαν μέσα σε αυτό.
 
 
Τελικά υπήρχε ένας άλλος προορισμός από ότι αποδεικνύεται. Μετά την πρώτη μου επίσκεψη στην Κιβωτό στην Αθήνα συνειδητοποίησα πως κάποιος ευλογημένος, χαρισματικός ιερέας είχε κάνει κατάθεση της ψυχής του όχι για ένα οίκημα, όπως εγώ, αλλά για μια κοινωνική αποστολή. Μια υψηλή χριστιανική αποστολή σε έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο κοινωνικό τομέα. Να αγκαλιάσει τα παιδάκια εκείνα που είχαν ανάγκη την αγάπη, την στοργή και την φροντίδα που στερήθηκαν. Πραγματικά συγκλονίστηκα με όσα είδα και όσα άκουσα. Με όσα καθημερινά προσπερνάμε χωρίς να βλέπουμε τον πόνο που βρίσκεται δίπλα μας. Τότε κατάλαβα πως έφτασε η στιγμή να πάρω μια μεγάλη απόφαση. Κάλεσα τον πατέρα Αντώνιο να επισκεφτεί το σπίτι μας στο Διμήνι και όταν τον άκουσα να μου λέει έκπληκτος και ανυπόκριτα συγκινημένος πως αυτή είναι μια πραγματική κιβωτός, ακριβώς όπως ήταν στο όραμα του, κυριολεκτικά συγκλονίστηκα γιατί τότε κατάλαβα τον προορισμό αυτού του αγροκτήματος που δεν ήταν φτιαγμένο για να στεγάσει μια μικρή οικογένεια, αλλά μια πολύ μεγάλη οικογένεια. Ο πατήρ Αντώνιος ήθελε να προσφέρει στα παιδιά του μια ευτυχισμένη και ήρεμη ζωή, μέσα σε ένα σπίτι και όχι μέσα σε ένα ίδρυμα. Ήθελε να τους δώσει την οικογενειακή ζεστή ατμόσφαιρα που είχαν στερηθεί. Ονειρευόταν τα παιδιά του να συνδεθούν με τα γεννήματα της γης και τα ζώα, κοντά στην φύση και στον καθαρό αέρα. Να τα διδάξει να σέβονται το περιβάλλον και να καταλάβουν πως εκτός από το να γίνουν επιστήμονες μπορούν να ασχοληθούν και με τα γεωργικά επαγγέλματα της διατροφής. Τότε αποφάσισα να χαρίσω αυτό το αγρόκτημα που το έχω αγαπήσει όσο δεν φαντάζεται κανείς. Να το προσφέρω στα χρυσά αυτά παιδιά που αρχίζω να τα αγαπώ όπως τα δικά μου. Η αγάπη τους και η αγκαλιά τους έχουν κυριολεκτικά συμπληρώσει τη ζωή μου με απέραντη ευτυχία. Η σύζυγός μου με συγκίνηση συμφώνησε αμέσως και έτσι πέρσι περάσαμε εδώ οικογενειακώς τα ομορφότερα Χριστούγεννα της ζωής μας μαζί με τα παιδιά της κιβωτού. Η χαρά και η συγκίνηση μου όμως έγινε τόσο μεγάλη όταν η πρώτη μου σύζυγος με τα μεγάλα μου παιδιά βλέποντας πως το σπίτι αυτό στο Διμήνι έγινε πηγή ζωής, χαράς και ευτυχίας για τα αγοράκια της Κιβωτού, αποφάσισαν, πριν από δύο μήνες, να προσφέρουν και το σπίτι του Άνω Βόλου, το οποίο ήδη και τυπικά ανήκει πλέον στην ΚΙΒΩΤΟ, για τα κοριτσάκια αδελφάκια τους.
 
 
 Έτσι φεύγοντας η οικογένεια μας από τον Βόλο και αργότερα όταν και εγώ θα βρίσκομαι στους ουρανούς, οι χαρούμενες φωνές και τα χαμόγελα των παιδιών της Κιβωτού, θα θυμίζουν το πέρασμά μας από αυτή την τόσο όμορφη πόλη που μας φιλοξένησε για 100 ολόκληρα χρόνια. Δωρίζοντας αυτά τα δυο μεγάλα πρότυπα αγροκτήματα με τα σπίτια που μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, κάναμε το μέγιστο των δυνατοτήτων μας. Είμαι σίγουρος πως οι κάτοικοι αυτής της πόλεως και γενικά του νομού, θα συνειδητοποιήσουν την ευλογία για τον τόπο μας να λειτουργούν δυο τέτοιες κοινωνικές εστίες και θα εκτιμήσουν το τεράστιο έργο του πατρός Αντωνίου, το ήθος και την εντιμότητά του. Εμείς με την καρδιά μας προσφέραμε αυτά τα δυο ακίνητα. Ο πατήρ Αντώνιος όμως πέρα από τους φόρους και τα έξοδα ανακατασκευών πρέπει να καλύπτει καθημερινά και τα σημαντικά έξοδα λειτουργίας με βασικά κονδύλια τη μισθοδοσία και τη διατροφή. Είναι άξιος επαίνου γιατί το έργο του δεν το έχει στηρίξει οικονομικά ούτε το κράτος, ούτε η εκκλησία, ούτε κάποιο κοινοτικό πρόγραμμα. Ελπίζουμε η αγάπη όλων των κατοίκων να στηρίξει τις δυο αυτές κοινωνικές εστίες και να συνδράμει στα τεράστια καθημερινά τους έξοδα καθώς και με εθελοντική προσφορά.
 
 
Προσωπικά είμαι ευγνώμων στον Θεό που γνώρισα έναν άξιο και έντιμο κληρικό ικανό να διαχειρισθεί αυτή τη δωρεά, αυτές τις υπέροχες εστίες αγάπης, αλλά είμαι και ευγνώμων για την οικογένεια μου που έχει τις ίδιες ευαισθησίες στην κοινωνική προσφορά όπως οι προγονοί μας. Όπως έμαθα από τους προγόνους μου, έτσι διδάσκω και στα παιδιά μου πως σκοπός της ζωής μας δεν ήταν μόνο να κερδίζουμε από την δουλειά μας αλλά να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο. Το έχω βιώσει και θα το επαναλάβω πως «η χαρά της προσφοράς είναι πολύ υψηλότερη από αυτή του κέρδους». Σας ευχαριστώ.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Πηγή:myvolos.net