Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που με τις χιλιάδες ευχές σας και την αγάπη σας με τυλίξατε σε μια μεγάλη και ζεστή αγκαλιά!
Για όλους εσάς που «σπάσατε» με τις ευχές σας την οθόνη του computer μου, ραγίσατε την καρδιά μου από συγκίνηση, χαράξατε τη μνήμη μου, «γκρεμίσατε» το messenger μου, τα τηλέφωνα μου και χαράξατε τη μνήμη μου με την αγάπη σας για μια ακόμη χρονιά!
Για όλους εσάς τους πραγματικούς φίλους, πραγματικοί, αλλά και τους φίλους του Fb και του Instagram, που έχουμε αναπτύξει όμως αληθινούς και ουσιαστικούς κώδικες επικοινωνίας. Όλοι εσείς, είτε με γνωρίζετε στην πραγματικότητα, είτε όχι, έχετε εκτιμήσει τον τρόπο που ζω, τον τρόπο που δραστηριοποιούμαι και γράφω και μου εκδηλώνετε την εμπιστοσύνη σας με κάθε τρόπο!
Χρόνια μου πολλά λοιπόν! Νιώθω ευγνώμων που πέρασε από τη ζωή μου άλλος ένας χρόνος τόσο «πλούσιος» και γεμάτος εμπειρίες, δημιουργία και δράση -από τις δράσεις αυτές που δεν θα μου άρεσε να περιφέρω άσκοπα στα social média μου-…
Και ας είχαμε την πανδημία. Και ας έβγαινα σπάνια στον «έξω κόσμο», τηρώντας ευλαβικά τις δικλείδες ασφαλείας.
Παρ´ όλα αυτά ο χρόνος δεν «πάγωσε» για μένα. Δεν τον άφησα να περάσει έτσι ανεκμετάλλευτο. Ρούφηξα το κάθε λεπτό του, την κάθε στιγμή του.Αντί να μεμψιμοιρώ και να σπαταλάω την ενέργειά μου στη γκρίνια, κοίταξα να αποκομίσω το καλό μιας κακής ιστορίας που σε λίγο θα μοιάζει- θέλω να ελπίζω- ένας μακρινός εφιάλτης. Προσπάθησα να «στύψω» τις μαύρες άγονες στιγμές και να βγάλω από αυτές ζουμερούς χυμούς… Ξεζούμησα το κάθε λεπτό της φαινομενικά αντιπαραγωγικης περιόδου στο να απολαύσω τα αγγελούδια μου στο έπακρο και στο να κάνω πράγματα πολύ ουσιαστικά, δημιουργικά και αποτελεσματικά. Να διευθετήσω σημαντικές υποθέσεις, που η μικροκαθημερινότητα της προηγούμενης «ανέφελης» περιόδου μου στερούσε τον χρόνο και την ενέργεια και δεν μου επέτρεπε να διευθετήσω. Και έτσι κατάφερα να μετατρέψω το μαύρο σε άσπρο, το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα, το άγονο σε παραγωγικό, το μισοάδειο ποτήρι σε μισογεμάτο.
Επιπλέον, η πανδημία του κορωνοιού, μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα για τη ζωή.
Ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί πιο πλούσια σε σοφία, συναισθήματα, γνώσεις, όσο τώρα! Γιατί φέτος ενδοσκόπησα, αναθεώρησα κάποια πράγματα, επαναπροσδιόρισα αρχές και αξίες, ανακάλυψα πόσο μικροί και ευάλωτοι είμαστε εμείς οι εγωκεντρικοί και αλλαζόνες «γίγαντες»και οι δήθεν «κυρίαρχοι του κόσμου», ανακάλυψα για άλλη μια φορά πόσο ανατρεπτική είναι η ζωή μας και πόσο η υγεία είναι το πιο σημαντικό, το πιο πολύτιμο και ασύγκριτο αγαθό!
Και ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί πιο νέα από τώρα, παρ όλο που μεγάλωσα κατά ένα χρόνο. Χθες μεγάλωσα κατά 1 χρόνο, αλλά-ευτυχώς- ζω το όνειρο μιας παρατεταμένης εφηβείας, όπου δεν χωρούν συμβιβασμοί, «πρέπει» και υποκρισίεs,παρά μόνο αλήθειες, «θέλω», τόλμη, αυθορμητισμός, πάθος και επαναστάσεις!
Νιώθω καθόλου κουρασμένη, καθόλου «συνταξιούχος” τηs ζωής, αλλά ανάλαφρη σαν παιδούλα, με ανοικτό μυαλό και φρέσκια σκέψη, λεs και τώρα βγαίνω «έξω» για πρώτη φορά! Νιώθω τις φτερούγες μου αλαφροίσκιωτες, γερές και έτοιμες να με πετάξουν σε νέα ταξίδια, νέους προορισμούς, σε νέες εμπειρίες! Νιώθω τη λαχτάρα να δημιουργήσω καινούργια πράγματα, καινούργιους φίλους, να ζήσω νέες ζωές ( θα μπορούσα να ζήσω και 100 ζωές αν μου έφτανε ο χρόνος), να ρουφήξω το μεδούλι τους, να ξεζουμίσω τις στιγμές, να γίνω χείμαρρος και να σαρώσω τα πάντα!
Το να μην έχεις βαρεθεί τη ζωή σου, το να πετάς τη σκούφια σου για νέες εμπειρίες, το να μην κάθεσαι «ήσυχη», το να μην παραιτείσαι, το να είσαι ενεργός άνθρωπος και πρωταγωνιστής της ζωής και όχι κομπάρσος, ούτε απλός θεατής της, το να είσαι πανέτοιμη να ταξιδέψεις το επόμενο λεπτό για το άγνωστο, το να κάνεις παιδιά σε ηλικία που άλλες είναι βολεμένες στην ύπνωση τους και παραιτημένες από τη ζωή τους, το να δρασκελίζεις άλλα επαγγελματικά μονοπάτια πρωτόγνωρα και μακρυά από τα ασφαλή και πεπατημένα, το να ρουφάς το «τώρα» με την ανεμελιά της έφηβης και σαν να μην υπάρχει αύριο, τότε αν αυτό δεν είναι νιότη, αν αυτό δεν είναι εφηβεία, τι είναι; Αυτό νομίζω είναι το Ελιξήριο της νιότης, που με κάνει να χαίρομαι κάθε χρόνο που μεγαλώνω, αυτό είναι το μυστικό μιας παρατεταμένης εφηβείας που βγαίνει ανεπιτήδευτα από μέσα και ακτινοβολεί στο βλέμμα και το γεμίζει φρεσκάδα, λάμψη και δροσιά και κανένα μποτοξ, κρέμα ή πλαστική επέμβαση δεν μπορεί να το υποκαταστήσει…
Και το μεγαλύτερο από όλα μυστικό εφηβείας, αλλά και ευτυχίας είναι η αγάπη που παίρνω από τα αγγελούδια μου, τα μελιστάλαχτα φιλιά τους, τα τρυφερά «χρόνια πολλά» τους και αυτές οι δυό αγαπησιάρικες αγκαλίτσες, οι τόσο μικρές που δεν με χωρούν, χωρούν όμως την απέραντη αγάπη μου…
