Μέχρι και ο ήλιος χαμογέλασε, σαν να ήθελε να γίνει συνεργός στη χαρά μας, και αποφάσισε να βγει από τη χειμέρια νάρκη του και να κάνει ακόμα πιο φωτεινά τα ήδη φωτισμένα από θετική ενέργεια και ευφορία προσωπά μας και να ζεστάνει ένα κλίμα που ήταν εκ προοιμίου ζεστό,  μια που η αγάπη, η θαλπωρή, η επικοινωνία και η θετική ενέργεια ήταν διάχυτα στην ατμόσφαιρα!

Με τις αγαπημένες μου Κλέλια Χατζηιωάννου προς τιμήν της οποίας παρέθεσα το γεύμα και Ντόρα Πάλλη

Το να τρώς στο Grand Balcon του St George Lycabettus το ωραιότερο λαβράκι ever δια χειρός του βραβευμένου chef Βασίλη Μήλιου, ατενίζοντας από τη μια το Λυκαβηττό και από την άλλη την Ακρόπολη και παραδίπλα  τις δαντελένιες ακρογιαλιές του Σαρωνικού, και παράλληλα να έχεις συνδαιτυμόνες γυναίκες που αγαπάς και εκτιμάς, φίλες με τις οποίες έχεις κοινούς κώδικες επικοινωνίας και που εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύματος με σένα, ώστε να ρέει τόσο όμορφα και στρωτά η κουβέντα όπως το εκλεκτό κρασί, αυτό ναι, είναι από μόνο του το πιο φίνο «art de la table»!

Η Ακρόπολη «στο πιάτο μας»

Από την άλλη πλευρά ο Λυκαβηττός και το εκκλησάκι του ο Αη Γιώργης! Νομίζεις πως θα τεντώσεις το χέρι σου και θα το αγγίξεις!

 

Αυτό είναι εκ φύσεως ένα επιτυχημένο ή καλύτερα ένα ευτυχισμένο γεύμα! Ένα γεύμα που μοσχοβολάει αγάπη και στάζει φροντίδα και θαλπωρή, σεβασμό για τον καλεσμένο! Ο,τι γίνεται άλλωστε με αγάπη πάντα πετυχαίνει!

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χαρά ένιωσα όταν σύσσωμες οι εκλεκτές καλεσμένες μου, η Κλέλια Χατζηιωάννου, η Όλγα Κεφαλογιάννη, η Άτζελα Βαγιωνή, η Τάνια Παπακωνσταντίνου, η Μαρίλυ Γλύπτη Κανελλάκη, η Μπουμπού Μπαρμπαλιά, η Ντόρα Πάλλη, η Ελένη Δρακοπούλου, η Ναλίτα Καρρέρ, η Βιργινία Βεντουράκη και η Χριστίνα Καρακίτσου, με συνεχάρησαν για το «βασιλικό» οπως μου είπαν γεύμα που παρέθεσα!

Με την Κλέλια Χατζηιωάννου, προς τιμήν της οποίας παρέθεσα το γεύμα!

Γυναίκες καλοζωισμένες, συνηθισμένες σε μια υψηλή ποιότητα ζωής, κάποιες από αυτές άρτι  αφιχθείσες από το Saint  Moritz και το Gstaad  και όμως εντυπωσιάστηκαν με το γεύμα και σίγουρα δεν ήταν η πολυτέλεια που τις εντυπωσίασε, γιατί από αυτή είναι απόλυτα «χορτασμένες»!

Ατζελα Βαγιωνή, Σίσσυ Παπαγεωργίου, Όλγα Κεφαλογιάννη, Τάνια Παπακωνσταντίνου

Τάνια Παπακωνσταντίνου, Σίσσυ Παπαγεωργίου, Μαρίλυ Γλύπτη Κανελλάκη, Ελένη Δρακοπούλου

Μπουμπού Μπαρμπαλιά, Χριστίνα Καρακίτσου, Ναλίτα Καρρέρ, Βιργινία Βεντουράκη, Ντόρα Πάλλη

«Χορτασμένες» γυναίκες καθώς ήταν λοιπόν, με πλούσιο περιεχόμενο και σωστή κρίση που δεν σταματάει στην «επιφάνεια» αλλά αγγίζει και την ουσία, αντιλήφθηκαν, ένιωσαν την προσπάθειά μου να τις φροντίσω και να τις ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου, με όποιο τρόπο μπορούσα και το εκτίμησαν! Ένιωθαν τον αυθορμητισμό μου, την αγάπη μου, τον σεβασμό μου προς αυτές, ένιωθαν πως όλα ήταν αληθινά και τίποτα στημένο, ακόμα και σε ένα τόσο καλά στημένο τραπέζι!

Με την δημοφιλή Όλγα Κεφαλογιάννη άρτι αφιχθείσα από την Βουλή

Είναι αλήθεια πως στο κάλεσμα αυτό ήθελα ν αφήσω την προσωπική μου σφραγίδα, την αλήθεια μου! Όπως είμαι εγώ σαν άνθρωπος! Που διαφέρω πολύ από τους άλλους!

Ήθελα λοιπόν ένα τραπέζι καλοφροντισμένο και καλαίσθητο, αλλά όχι «στημένο», ποιοτικό  με μικρές δόσεις πολυτέλειας και παράλληλα ελαφρύ, απλό και απέριττο αλλά και εντυπωσιακό, ιδιαίτερο και ζεστό και φυσικά με μια δόση χιούμορ, που το συμπεριλαμβάνω απαραίτητα σε κάθε έκφανση της ζωής μου!

Με την Άντζελα Βαγιωνή

Είναι αλήθεια ότι το lunch «Μύριζε Σίσσυ» και συνάμα φανέρωνε την εκτίμηση και το σεβασμό που είχα για τις καλεσμένες μου και αυτά ήταν τα κυριότερα στοιχεία που έκαναν το γεύμα μου να μοιάζει «βασιλικό», όπως μου είπαν.

Με την Ελένη Δρακοπούλου και την Τάνια Παπακωνσταντίνου «αγγίζουμε» τους πρόποδες του Λυκαβηττού


Η Μπουμπού Μπαρμπαλιά, η Ελένη Δρακοπούλου και η Χριστίνα Καρακίτσου σε μια πανδαισία χρωμάτων που σπάει τη «μονοτονία» του πράσινου του Λυκαβηττού

Άντζελα Βαγιωνή

 

Αλλά αλήθεια πώς θα μπορούσα να κάνω για τις φίλες μου κάτι λιγότερο από αυτό που έκανα;
Πώς είναι δυνατόν να μην είναι «βασιλικό» ένα γεύμα, που απευθύνεται σε «βασίλισσες» και «αρχόντισσες»; Σε «αρχόντισσες» στην ψυχή, σε γυναίκες της προσφοράς, μια που όλες τους (και οι 11) προσφέρουν συστηματικά ό,τι μπορούν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες;

Με την Μαρίλη Γλύπτη Κανελλάκη, συγγραφέα του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου «l art de la table»

Ηκαλλονή Άντζελα Βαγιωνή

Πώς εξάλλου θα μπορούσε να μην είναι «πριγκιπικό» ένα γεύμα που παρέθετα προς τιμήν μιας «πριγκίπισσας των παιδιών», της Κλέλιας Χατζηιωάννου, και μάλιστα λίγο πριν κάνει τη γενναία προσφορά των 150.000 Ευρώ στο «Χαμόγελο του παιδιού»;

Με την Βιργινία Βεντουράκη, την Κλέλια Χατζηιωάννου, προς τιμήν της οποίας παρέθεσα το γεύμα, λίγο πριν κάνει τη γενναία προσφορά των 150.000 Ευρώ στο «Χαμόγελο του παιδιού», την Τάνια Παπακωνσταντίνου και την Ντόρα Πάλλη

Και επειδή οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, εγώ τις «παίδεψα» πολύ, τις βασάνισα στο μυαλό μου! Αλλά έτσι είναι… ή κάνεις ή δεν κάνεις… Η πρόσκληση σε ένα γεύμα δεν είναι απλά για να «ξεπετάξεις» υποχρεώσεις…

«Τα χρώματα της ζωής μου» είναι το πολύ ενδιαφέρον παιδικό βιβλίο της Ελένης Δρακοπούλου και «Ο αγαπημένος παππούς» είναι το εξαιρετικά διδακτικό παιδικό βιβλίο της κόρης της Μπουμπούς Μπαρμπαλιά, της Φαίης 

Το πρώτο λοιπόν που επεξεργάστηκα ήταν η επιλογή των καλεσμένων μου, ώστε να συγχρωτίζονται αναμεταξύ τους και να έχουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας! Αν ο συνδυασμός των καλεσμένων αποτύχει, (ευκολάκι αν βάλεις διπλανές δυό κυρίες που έχουν τσακωθεί ή που  δεν συμπαθιούνται, ή που η μια μιλάει για φιλανθρωπία και τέχνη και η άλλη μόνο για ρούχα), έχει αποτύχει παταγωδώς όλο το γεύμα ή το δείπνο και είσαι εσύ σαν οικοδεσπότης αποκλειστικά υπεύθυνος!

Ανάμεσα σε δυό ΚΥΡΙΕΣ: Στη Μπουμπού Μπαρμπαλιά και στη Χριστίνα Καρακίτσου

Τάνια Παπακωνσταντίνου, Μαρίλυ Γλύπτη Κανελλάκη: Όμορφες «μέσα κι έξω»!

 

Φυσικά στη συγκεκριμένη περίπτωση, εφόσον το lunch έγινε προς τιμήν της Κλέλιας, εξυπακούεται ότι  κάλεσα κατά κύριο λόγο  κοινές μας φίλες, όλες γυναίκες με περιεχόμενο και ποιότητα!

Μπουμπού Μπαρμπαλιά, Χριστίνα Καρακίτσου

Το δεύτερο που με απασχόλησε ήταν το seating των καλεσμένων.

Δεδομένου ότι σε ένα μακρόστενο τραπέζι των 12 ατόμων,  εγώ που αποτελώ το συνδετικό κρίκο όλων, βρίσκομαι μακρυά από τους απέναντι, θα πρέπει οι «γείτονες», όχι μόνο να γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά και να συμπαθιούνται, αλλά ακόμα και αν δεν γνωρίζονται να έχουν πολλά κοινά σημεία επαφής ώστε να επικοινωνούν ευχάριστα. Και αυτό μπορεί ν αποτελέσει ενίοτε και την αρχή μιας νέας φιλίας των «γειτόνων», στην οποία μπορεί να έχω γίνει εγώ η αφορμή και αυτό με έχει  χαροποιήσει όσες φορές-αρκετές- έχει συμβεί!

Τάνια Παπακωνσταντίνου, Μαρίλη Γλύπτη Κανελλάκη, Ελένη Δρακοπούλου

Η Μπουμπού Μπαρμπαλιά, η Χριστίνα Καρακίτσου και η αγαπημένη μου κουμπάρα Ναλίτα Καρρέρ 

Το επόμενο που φρόντισα ιδιαίτερα  ήταν ο χώρος! Ποιόν χώρο θα επέλεγα για το lunch?

Νομίζω πως για  «Αγγέλους», γιατί τίποτε λιγότερο δεν ήταν οι συγκεκριμένες φίλες μου, μόνο ο Παράδεισος θα ταίριαζε! Και ένας τέτοιος Παράδεισος είναι το Grand Balcon στο St. George Lycabettus! Είναι ένας σπάνιος πίνακας τέχνης, χάρμα οφθαλμών!

Θα ήθελα να είχα 10 ζευγάρια μάτια και πάλι δεν θα χόρταινα με τη θέα που το ξενοδοχείο αυτό, το βραβευμένο άλλωστε με την καλύτερη θέα στην Ευρώπη, προσφέρει πανταχόθεν.


Ούτε η εντυπωσιακή Ελένη Δρακοπούλου δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει το βλέμμα, που προσπερνά βιαστικά και αγκαλιάζει τις ιερές κολώνες της Ακρόπολης!

Τι πιο ωραίο να βλέπω τις αγαπημένες μου και η προέκταση της ματιάς μου, με συνοδοιπόρους νωχελικές ηλιαχτίδες, να αγγίζει ευλαβικά τις κολώνες της Ακρόπολης, να υποκλίνεται στους πράσινους πρόποδες του Λυκαβηττού προσκυνώντας το εκκλησάκι του και να βουτάει λαίμαργα στις πρώιμα ποθητές ακρογιαλές του Σαρωνικού που είναι κυριολεκτικά «να τις πιεις στο ποτήρι!»

Και τι πιο ωραίο να τα βλέπω όλα αυτά ανενόχλητη από αδιάκριτα βλέμματα, μια που ο χώρος είχε  έτσι περιοριστεί για την περίσταση, ώστε να υπάρχει privacy, για να νιώθουμε όλες άνετα σαν στο σπίτι μας!

Όσο για το φαγητό, μπορεί να μην το …ψάρεψα εγώ το ψάρι, ούτε να το μαγείρεψα, αλλά το «βασάνισα» το menu στο μυαλό μου, γιατί ήθελα για τις φίλες μου ποιοτική γεύση, απλή, καθαρή και ελαφριά! Έτσι το menu περιελάμβανε σούπα από γλυκιά κολοκύθα, σαλάτα, ριζότο και λαυράκι! Και για επιδόρπιο μια εξαιρετική δημιουργία του chef!

Φαγητό όμως χωρίς art de la table, είναι σαν φαγητό χωρίς αλατοπίπερο! Άνοστο! Χωρίς «γεύση», χωρίς στυλ! Με την πολύτιμη βοήθεια της καλόγουστης και έμπειρης ιδιοκτήτριας του ξενοδοχείου Ειρήνης Βασιλοπούλου, έδωσα μια νότα στο τραπέζι με ρομαντικά κεριά και με μικρά πολύχρωμα φρέσκα λουλούδια σε γυάλινα βαζάκια που προσέθεταν έναν χαρούμενο αέρα δροσιάς, ρομαντισμού και ζωντάνιας και εναρμονίζονταν χρωματικά με τα φινετσάτα σερβίτσια!

 

 

Ο μικρός τρίφτης που περίμενε στο πιάτο τις καλεσμένες μου για να τρίψουν οι ίδιες το τυρί τους, ενθουσίασε τις φίλες μου και προσέδωσε μια νότα χιούμορ, συστατικό του χαρακτήρα μου!

Η Βιργινία Βεντουράκη επί το έργον!

 

Δεν σας κρύβω τη χαρά μου όταν δέχτηκα τα συγχαρητήρια από την πλέον ειδήμονα του art de la table, τη Μαρίλυ Γλύπτη Κανελλάκη, της οποίας το λεύκωμα «l art de la table» κοσμεί τα ωραιότερα ξενοδοχεία του κόσμου και έχει γίνει ανάρπαστο, καθώς σπάει τα ταμεία στο Amazon.uk, στο Instagram marily art de la table και στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας!

Τάνια Παπακωνσταντίνου, Μαρίλυ Γλύπτη Κανελλάκη

Rock &chic: Η ειδήμων και συγγραφέας του «l art de la table» Μαρίλυ Γλύπτη Κανελλάκη

Πώς θα έκανα όμως το τραπέζι «να φωνάζει Σίσσυ» αν δεν έκαναν την παρουσία τους και τα δύο απόλυτα φετίχ μου, δηλαδή τσάντες και σκουλαρίκια;

Όχι, δεν αγόρασα 11 Chanel τσάντες για να τις προσφέρω δώρο στις φίλες μου, ούτε 11 διαμαντένια σκουλαρίκια! Όμως τοποθέτησα μπροστά από κάθε σερβίτσιο, αντί για κάρτα, μια σοκολατένια μικρή τσάντα που έγραφε με ζαχαρόπαστα τα αρχικά της καλεσμένης που έπρεπε να καθήσει στη συγκεκριμένη θέση!

Δεν χρειάζεται να είναι Chanel μια τσάντα για να εντυπωσιάσει: Ένα μικρό σοκολατένιο τσαντάκι με τα αρχικά της κάθε καλεσμένης, που υποδείκνυε τη θέση που θα καθόταν, ήταν εξ ίσου εντυπωσιακό!

Και άφησα δίπλα σε κάθε σερβίτσιο – φυσικά και δίπλα στο δικό μου-ένα κουτάκι με ένα ζευγάρι εντυπωσιακά σκουλαρίκια,  ξεχωριστό για κάθε μια, ανάλογα με τον τύπο  της κάθε καλεσμένης και αυτό ήταν κάτι που τις ενθουσίασε, τόσο εκείνες όσο και εμένα, δεδομένου πως περισσότερη χαρά αντλώ όταν κάνω δώρα που αρέσουν στους ανθρώπους που αγαπώ, παρά όταν λαμβάνω!

Μπροστά από κάθε σερβίτσιο υπήρχε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια διαφορετικά για την κάθε καλεσμένη ανάλογα με τον τύπο της

Γενικά όταν μιλάμε για «art de la table» δεν πρέπει να εννοούμε   μόνο την «τέχνη του τραπεζιού», αλλά και την τέχνη του να δημιουργεί η οικοδέσποινα ατμόσφαιρα, συμπεριφερόμενη με απλότητα, αυθεντικότητα, αυθορμητισμό, με έμφυτη ευγένεια, με σοβαρότητα και με ευαισθησία!

Είναι η τέχνη του να μπορεί να δείχνει με κάθε τρόπο  την καλαισθησία της, την καλλιέργεια της, την ποιότητα της ζωής της, ώστε να κάνει τους καλεσμένους της κοινωνούς στον πολιτισμό του μικροκόσμου της και να γίνουν όλοι ένα!

Προσωπικά το πρώτο που σκέφτηκα όταν έκανα την πρόσκληση στις φίλες μου για το lunch ήταν  πώς θα καταφέρω να δημιουργήσω ατμόσφαιρα, ώστε μια απλή καθημερινή στιγμή, να την κάνω να φαίνεται σημαντική, μοναδική και αξιομνημόνευτη!

Με ποιόν τρόπο θα τιμήσω όσο το δυνατόν περισσότερο  τις καλεσμένες μου που με τιμούν και αυτές με την παρουσία τους, με ποιόν τρόπο θα εξωτερικεύσω όλη την αγάπη, την εκτίμηση και τον σεβασμό που νιώθω γι αυτές, ξεδιπλώνοντας την προσωπικότητά μου, χωρίς ωστόσο να την αλλοιώσω στο ελάχιστο!

Πιστεύω πως μόνο έτσι ένα απλό πιάτο μετατρέπεται σε έργο τέχνης και ένα απλό φαγητό μετατρέπεται σε μια τελετουργία, με ιδιαίτερο βάρος, ξεχωριστή χροιά και στυλ και μεταλλάσσεται σε μια απαράμιλλη γαστρονομική-οπτική-ψυχολογική πανδαισία, που στοχεύει όχι μόνο στη τέρψη  της γεύσεως, αλλά και της οράσεως και της ψυχής και όλων γενικά των αισθήσεων!

Σε  ένα καλό γεύμα, έχει φυσικά σημασία η ποιοτική γεύση, αλλά το τελευταίο που πρέπει να χορτάσει είναι το στομάχι! Προηγείται η ματιά και η ψυχή!

Το decor του τραπεζιού και του περιβάλλοντος χώρου, σε συνδυασμό με την θετική αύρα και το «κλίμα», παίζουν καθοριστικό ρόλο!

Αλλά το πιο σημαντικό σε ένα τραπέζι και ειδικά στο τραπέζι μου, ήταν  η διάχυτη αίσθηση στην ατμόσφαιρα πως τίποτα δεν έγινε από υποχρέωση, αλλά με αγάπη και με μεράκι και αυτό ήταν κάτι που το έπιασαν οι ευαίσθητες κεραίες των καλεσμένων μου και μου το ανταπέδωσαν!

Αν με ρωτήσετε αν αξίζουν 3 ώρες φαγητού μια τέτοια μεγάλη  προετοιμασία για ένα φίνο «art de la table»,θα σας πω ανεπιφύλακτα πως αξίζουν! Γιατί η ζωή χτίζεται από ωραίες, μικρές στιγμές! Και γιατί οι λεπτομέρειες στη ζωή μας είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά!

Λίγες ώρες από σπάνιες στιγμές που συμπυκνώνουν τόση δημιουργική προετοιμασία και τόση πολλή χαρά, καταγράφονται ανεξίτηλα και κατακτούν την αιωνιότητα στη μνήμη και στη ψυχή και είναι υπεραρκετές  για να μας απογειώσουν κατακόρυφα!