Είναι όμορφο να μεγαλώνεις κάθε χρόνο με φρέσκια και δροσερή σκέψη, με χαρούμενα  και γιορτινά συναισθήματα, απαλλαγμένα από «αγκάθια», με ανάλαφρη, ανοιξιάτικη και «ροζ» διάθεση, σαν αυτά τα ροζ υπέροχα τριαντάφυλλα!

Σας ευχαριστώ πολύ για τις εκατοντάδες ευχές σας που «έσπασαν» την οθόνη του computer μου, που ράγισαν την καρδιά μου από συγκίνηση, που χάραξαν τη μνήμη μου, που «γκρέμισαν» το messenger μου! Μου προσφέρατε μια τεράστια ζεστή αγκαλιά και με τυλίξατε σ αυτήν!

Φίλοι πραγματικοί, αλλά και φίλοι του Fb που έχουμε αναπτύξει όμως αληθινούς και ουσιαστικούς κώδικες επικοινωνίας. Άνθρωποι που άλλοι με ξέρετε και άλλοι χωρίς ίσως να με ξέρετε πραγματικά, έχετε εκτιμήσει τον τρόπο που ζω, κινούμαι και γράφω και μου εκδηλώνετε την εμπιστοσύνη σας με κάθε τρόπο σαν να με ξέρετε χρόνια.

 

Ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί πιο πλούσια σε σοφία, εμπειρίες, συναισθήματα, γνώσεις, όσο τώρα! Και ειδικά τα τελευταία χρόνια, με το μεγάλο μάθημα που μας έδωσε η ζωή με την πανδημία του κορωνοιού, ενδοσκόπησα, αναθεώρησα κάποια πράγματα, επαναπροσδιόρισα αρχές και αξίες,  ανακάλυψα πόσο μικροί και ευάλωτοι είμαστε εμείς οι εγωκεντρικοί και αλλαζόνες  «γίγαντες»και οι δήθεν «κυρίαρχοι του κόσμου», ανακάλυψα για άλλη μια φορά πόσο ανατρεπτική είναι η ζωή μας και πόσο η υγεία είναι το πιο σημαντικό, το πιο πολύτιμο και ασύγκριτο αγαθό!

 

Ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί πιο πλούσια σε αγάπη, ευτυχία, πληρότητα και σε Ζωή! Πιο πλούσια σε στιγμές… Και ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί πιο νέα από τώρα, παρ όλο που μεγάλωσα κατά ένα χρόνο. Χθες μεγάλωσα κατά 1 χρόνο, αλλά-ευτυχώς- ζω το όνειρο μιας παρατεταμένης εφηβείας, όπου δεν χωρούν συμβιβασμοί, «πρέπει» και υποκρισίεs,παρά μόνο αλήθειες, «θέλω», τόλμη, αυθορμητισμός, πάθος και επαναστάσεις!

 

Νιώθω καθόλου κουρασμένη, καθόλου «συνταξιούχος” τηs ζωής, αλλά ανάλαφρη σαν παιδούλα, με ανοικτό μυαλό και φρέσκια σκέψη, λεs και τώρα βγαίνω «έξω» για πρώτη φορά! Νιώθω τις φτερούγες μου αλαφροίσκιωτες, γερές και έτοιμες να με πετάξουν σε νέα ταξίδια, νέους προορισμούς, σε νέες εμπειρίες! Νιώθω τη λαχτάρα να δημιουργήσω καινούργια πράγματα, καινούργιους φίλους, να ζήσω νέες ζωές ( θα μπορούσα να ζήσω και 100 ζωές αν μου έφτανε ο χρόνος), να ρουφήξω το μεδούλι τους, να ξεζουμίσω τις στιγμές, να γίνω χείμαρρος και να σαρώσω τα πάντα! Το να μην έχεις βαρεθεί τη ζωή σου, το να πετάς τη σκούφια σου για νέες εμπειρίες, το να μην κάθεσαι «ήσυχη», το να μην παραιτείσαι, το να είσαι ενεργός άνθρωπος και πρωταγωνιστής της ζωής και όχι κομπάρσος, ούτε απλός θεατής της, το να είσαι πανέτοιμη να ταξιδέψεις το επόμενο λεπτό για το άγνωστο, το να κάνεις παιδιά σε ηλικία που άλλες είναι βολεμένες στην ύπνωση τους και παραιτημένες από τη ζωή τους, το να δρασκελίζεις άλλα επαγγελματικά μονοπάτια πρωτόγνωρα και μακρυά από τα ασφαλή και πεπατημένα, το να ρουφάς το «τώρα» με την ανεμελιά της έφηβης και σαν να μην υπάρχει αύριο, τότε αν αυτό δεν είναι νιότη, αν αυτό δεν είναι εφηβεία, τι είναι; Αυτό νομίζω είναι το Ελιξήριο της νιότης, που με κάνει να χαίρομαι κάθε χρόνο που μεγαλώνω, αυτό είναι το μυστικό μιας παρατεταμένης εφηβείας που βγαίνει ανεπιτήδευτα από μέσα και ακτινοβολεί στο βλέμμα και το γεμίζει φρεσκάδα, λάμψη και δροσιά και κανένα μποτοξ, κρέμα ή πλαστική επέμβαση δεν μπορεί να το υποκαταστήσει…

 

Και το μεγαλύτερο από όλα μυστικό εφηβείας, αλλά και ευτυχίας είναι η αγάπη που παίρνω από τα αγγελούδια μου, τα μελιστάλαχτα φιλιά τους, τα τρυφερά «χρόνια πολλά» τους και αυτές οι δυό αγαπησιάρικες αγκαλίτσες, οι τόσο μικρές που δεν με χωρούν, χωρούν όμως την απέραντη αγάπη μου…