Ως άνθρωπος αλλά και ως νομικός, επικροτώ την ανθρώπινη και γεμάτη συναίσθημα και τόλμη αγόρευση της Εισαγγελέως Αριστοτέλειας Δόγκα στην υπόθεση της δολοφονίας της άτυχης φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο.
Κρατεί η άποψη πως ένας εισαγγελέας πρέπει να είναι ψύχραιμος και να έχει αντικειμενική και αμερόληπτη κρίση.
Όμως υπάρχει περίπτωση να είναι μόνο υποκειμενική και να μην είναι αντικειμενική η κρίση, η αγόρευση και η φρίκη για ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα;
Μόνο την οργή της εισαγγελέως ξεσήκωσαν αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα; Δεν ξεσήκωσαν τη λαϊκή οργή όλου του σύμπαντος;
Υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που δεν θα καταδίκαζε αυτή την φρικαλέα πράξη;
Η Εισαγγελέας Αριστοτέλεια Δόγκα
Τι ήταν αυτό που ενόχλησε λοιπόν στην εισαγγελέα;
Ότι είχε άποψη; Θα μπορούσε κάποιος σοβαρός άνθρωπος σε ένα τόσο ειδεχθές έγκλημα να μην έχει;
Ενόχλησε ότι ταυτίστηκε με την νεκρή φοιτήτρια; Και ποιός δεν θα ταυτιζόταν;
Ενόχλησε ότι την υποστήριξε; Μήπως θα έπρεπε να υποστηρίξει τους θύτες, για τους οποίους ήδη γνώριζε τόσα πολλά και όχι το θύμα;
ενόχλησε το ότι δεν κράτησε ίσες αποστάσεις; Θα ήταν ποτέ δυνατόν να αποστασιοποιηθεί και να κρατήσει ίσες αποστάσεις απέναντι στους επαίσχυντους θύτες και στο θύμα;
Η μήπως ενόχλησε το ότι η εισαγγελέας τάραξε συθέμελα ένα ήδη διάτρητο σύστημα υποβιβασμού-μηδενισμού της θέσης της γυναίκας και σιωπηλής αποδοχής βιασμών, όπου θύμα και θύτης αντιμετωπίζονται λες και φέρουν ίση ευθύνη;
Μήπως τέλος ενόχλησε διότι η 4ωρη εμπεριστατωμένη αγόρευση της κυρίας Αριστοτέλειας Δόγκα θα αποτελούσε ίσως ένα κακό προηγούμενο που θα έβαζε φρένο στην καλλιέργεια κλίματος αποδοχής-ανοχής στους βιαστές και θα κατέλυε όλα τα ελαφρυντικά που συνήθως τους αναγνωρίζονται και που μέχρι τώρα τους επέτρεπαν να επαναλαμβάνουν στη συνέχεια ανενόχλητοι τις ίδιες κακουργηματικές πράξεις;
Ένα τέτοιο ειδεχθές έγκλημα δεν δικαιολογεί μια δυνατή έκφραση, μια δυνατή αγόρευση;
Θα μπορούσε ποτέ να είναι αποστειρωμένη μια εισαγγελέας και να κάνει μια άνευρη αγόρευση για ένα τέτοιο συμβάν; Εξάλλου θα μπορούσε ποτέ μια απρόσωπη και άχρωμη αγόρευση να ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα;
Η άτυχη φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη
Είναι «λαϊκή απογευματινή» η αγόρευση της εισαγγελέως κύριε Σκέρτσο, ή είναι ωμή παρέμβαση η δική σας κύριε Υφυπουργέ, στα θέματα δικαιοσύνης;
Λαϊκίζει δήθεν και είναι επικίνδυνη μια εισαγγελική λειτουργός, επειδή έχει την τόλμη, την ικανότητα και την δεινότητα του λόγου να αγορεύει με πάθος και συναίσθημα γι αυτά που πραγματικά πιστεύει και να λέει τα πράγματα με το όνομα τους;
Η αντίθετα μήπως είναι επικίνδυνη κάποια άλλη που θα σιωπούσε;
Λαϊκίζει μια εισαγγελική λειτουργός επειδή λέει με τσαγανό τη γνώμη της και κάνει με θάρρος σημαντικές αποκαλύψεις για τους δολοφόνους που μεταχειρίζονται τερτίπια της δικαιοσύνης για να τη βγάλουν καθαρή;
Για ποιό λόγο, αντί δυστυχώς να εστιάσουμε την προσοχή μας και την οργή μας στους στυγνούς βιαστές-δολοφόνους, αναλώνουμε την ενέργειά μας και την αγανάκτηση μας σε μια σπάνιας κοπής εισαγγελέα, που επιτελεί με ακεραιότητα και ειλικρίνεια το λειτούργημά της ως «λειτούργημα», που εκφράζει τις απόψεις της με σθένος, μια εισαγγελέα άξια συγχαρητηρίων;
Γιατί να κατηγορήσουμε μια έντιμη εισαγγελέα όταν αποκαλύπτει συγκεκριμένους δικηγόρους που κατά τη γνώμη της διαστρεβλώνουν σκόπιμα τα περιστατικά;
Σημαίνει άραγε πως αυτοί οι μεμονωμένοι δικηγόροι εκπροσωπούν το σύνολο του δικηγορικού κόσμου, ώστε να θίγονται όλοι οι δικηγόροι; Οχι βέβαια! Μήπως λοιπόν προσπαθείτε κύριε Βερβεσσέ να κερδίσετε τις εντυπώσεις εξαπολύοντας επιθέσεις στην εισαγγελέα για λόγους προφανώς συντεχνιακούς;
Γιατί επίσης να κατηγορήσουμε μια έντιμη εισαγγελέα πως δήθεν ό,τι κάνει το κάνει για λόγους δημοσιότητας; Έχει δείξει ποτέ πως με τις πράξεις της επεδίωξε κάτι τέτοιο, έχει λόγους να επιζητά την δημοσιότητα, ή είναι ανύπαρκτοι όλοι οι άλλοι σημαντικοί προαναφεθέντες λόγοι, ώστε το μοναδικό κίνητρο για μια τέτοια αγόρευση να είναι μόνο η δημοσιότητα;
Οι βιαστές και δολοφόνοι της Ελένης Τοπαλούδη
Πρέπει δηλαδή να απαξιώσουμε την κυρία Αριστοτέλεια Δόγκα για τους λόγους που κανονικά θα έπρεπε να τη συγχαρούμε;
Μήπως λοιπόν αντίθετα θα έπρεπε να συγχαρούμε την εισαγγελέα που δημιούργησε ένα προηγούμενο, ώστε σε μελλοντικές δίκες βιασμών να μη ξανακούσουμε για υποτιθέμενα ελαφρυντικά των βιαστών;
Μήπως θα έπρεπε να συγχαρούμε την εισαγγελέα που δημιουργεί ένα θετικό δεδικασμένο για τις γυναίκες που μέχρι τώρα δεν τολμούσαν να καταγγείλουν το βιασμό τους, φοβούμενες ότι δεν θα δικαιωθούν ποτέ;
Μήπως θα πρέπει αντί να κατηγορούμε, να συγχαρούμε την εισαγγελέα, που αποκάλυψε τα ψεύδη των δολοφόνων, τις πλημμέλειες της αστυνομίας, τις ψευδομαρτυρίες του πατέρα και ενδεχομένως της γιαγιάς του ενός εγκληματία, τους κατ´επανάληψη προγενέστερους βιασμούς των κατηγορουμένων, που ενώ η τοπική κοινωνία τους γνώριζε, ωστόσο σιωπούσε, προφανώς υποκλινόμενη ταξικά στην εύπορη οικογένεια της Ρόδου;
Οι χαροκαμένοι γονείς της άτυχης φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη.
Συγχαρητήρια λοιπόν στην Αριστοτέλεια Δόγκα, για τον τρόπο που ένιωσε, που εκφράστηκε και που ξεσκέπασε τόσα πράγματα σε μια κοινωνία που σιωπούσε προσκυνώντας σε ταξικά κριτήρια, σε μια κοινωνία που πίσω από το λαμπρό της περιτύλιγμα ήταν ανεκτική και σάπια…
Συγχαρητήρια για την απολυτότητά της, την ακεραιότητά της, την τόλμη της, το τσαγανό της να κάνει αποκαλύψεις και να πει τα πράγματα με το όνομα τους.
Άριστη η Αριστοτέλεια Δόγκα, τίμησε και το όνομα της (το όνομα του φιλόσοφου Αριστοτέλη) και το λειτούργημα της!
Χαίρομαι που υπάρχουν δικαστές που είναι πράγματι λειτουργοί, που « το ζουν», που βιώνουν τη δουλειά τους σαν λειτούργημα.
Αυτοί και μόνο αυτοί είναι ικανοί να γίνουν ταγοί και πρότυπα της κοινωνίας και να την καθοδηγήσουν.
Η Δικαιοσύνη δεν αρκεί μόνο να απονέμεται, πρέπει και να εκφράζεται, να ακούγεται δυνατά και να ταρακουνά συνειδήσεις.
Όπως άλλωστε είπε και η ίδια η εισαγγελέας σε συνέντευξη της πρόσφατα στο Βήμα:«Εγώ θα κάνω τη δουλειά μου. Ο εισαγγελέας πρέπει να στηρίξει την κατηγορία να πείσει τους ενόρκους. Τι να πω; Τι καλά παιδιά που ήταν και τι ωραία που φέρθηκαν;» για να καταλήξει: «Αν δεν υπήρχε η παρέμβασή μου η δίκη θα είχε τιναχτεί στον αέρα.»
Η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Δεν είναι άψυχος και άνευρος θεσμός, γι αυτό άλλωστε και οι νόμοι αναπροσαρμόζονται, ώστε να .συμβαδίζουν με τον άνθρωπο, τις εκάστοτε ανάγκες και τις κρατούσες συνθήκες και γι αυτό σε μια δίκη δεν υπάρχουν μόνο οι δικαστές, αλλά και οι εισαγγελείς και οι ένορκοι, όπως επίσης σημαντικός είναι ο ρόλος των δικηγόρων. Γι αυτό άλλωστε για παρόμοιες πράξεις, εκδίδονται συχνά διαφορετικές δικαστικές αποφάσεις και επιβάλλονται διαφορετικές ποινές.
Ο δικαστικός λειτουργός δεν είναι ρομπότ. Οι δικαστικές αποφάσεις αποτελούν συγκερασμό του νόμου, των συνθηκών της κοινωνίας, των συνθηκών τέλεσης εγκλήματος, της προσωπικότητας του θύτη και του θύματος και της προσωπικότητας, της ανθρώπινης κρίσης, της υπόστασης, των εμπειριών και βιωμάτων των δικαστικών λειτουργών.
Ελπίζω στη συγκεκριμένη περίπτωση του στυγερού εγκλήματος, όσο ακριβοδίκαια και δυναμική ήταν η εισαγγελέας, άλλο τόσο να είναι και η ίδια η Δικαιοσύνη και να αποδώσει και κατά την εκτέλεση της ποινής πραγματικά ισόβια στους δράστες, χωρίς αναγνώριση κανενός ελαφρυντικού. Μην φτάσουμε στο σημείο στα 8 χρόνια να βγουν οι δολοφόνοι και να θρηνήσουμε και άλλα θύματα από τους ίδιους τους δράστες, ή από άλλους εν δυνάμει δολοφόνους, που η μειωμένη ποινή των προηγούμενων δραστών, δεν θα τους είναι αποτρεπτική σαν τιμωρία για τέλεση βαρύτατων εγκλημάτων. Ήδη ο Αλβανός δολοφόνος της Ελένης Τοπαλούδη κατηγορείται ότι μετά την δολοφονία της άτυχης φοιτήτριας και πριν τη σύλληψη του βίασε κορίτσι ΑΜΕΑ…
Ας καθαρίσει επιτέλους το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, ώστε να μην φτάνουν οι οικογένειες των θυμάτων σε απόγνωση και στην επιθυμία να πάρουν τη Δικαιοσύνη στα χέρια τους, τιμωρώντας τους δράστες με αυτοδικία προκειμένου να βρουν το δίκιο τους…
Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις σαν τον φόνο της άτυχης φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, είναι που σκέφτομαι την επαναφορά της θανατικής ποινής…Όλο το έγκλημα, η διάρκεια του που δεν μπορεί να δικαιολογήσει βρασμό ψυχής και φόνο εξ αμελείας, ο φρικιαστικός τρόπος, ακόμα και η άθλια διαγωγή των δολοφόνων στη δίκη, με το περίσσειο θράσος, τα πολλά ψέματα, τους θεατρινισμούς και τις ωμές, κυνικές φράσεις του τύπου «Δεν νιώθω τύψεις», «έκανε τη δύσκολη» (η άτυχη φοιτήτρια που αν δεν είχε κάνει τη δύσκολη θα είχε σώσει τη ζωή της)κλπ κλπ, όλα αυτά θα έπρεπε να επισύρουν κατά τη γνώμη μου όχι μόνο ισόβια, αλλά δις εις θάνατον… Να εισπράξουν, οι υπεύθυνοι ό, τι ακριβώς έδωσαν…
