Η Μαρίκα Αρκέντη, μια ΚΥΡΙΑ, με «Κ» κεφαλαίο, μια αρχόντισσα, ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ «σπάνιας κοπής», δοτικός, μεγαλόψυχος, άκακος, άδολος, bon viveur, γενναιόδωρος, ειλικρινής και ακομπλεξάριστος, με απίστευτη ενέργεια και ζωντάνια, με περίσσεια θετική αύρα, που δεν είχε πει ποτέ κακό λόγο για κανένα, που πάντα χαμογελούσε και χαιρόταν την κάθε στιγμή, η επιτομή του chic και της κομψότητας, «έφυγε»άδικα και πρόωρα σε νεότατη ηλικία, αφήνοντας έντονα τα ίχνη της απώλειας, μετά από άνιση μάχη με την επάρατη νόσο, που την ταλαιπωρούσε στον λάρυγγα και στους πνεύμονες…Ένας «Άγγελος» επί της γής οδεύει στον Παράδεισό του… Ένας επίγειος «Άγγελος» που τα είχε όλα σε αφθονία, εκτός από το πολυτιμότερο: Την υγεία…
Αν και γόνος παλιάς και πλούσιας οικογένειας,(του Αναστασίου Καραμέλη ιδιοκτήτη των εργοστασίων «Πελαργός» στη Νέα Κίο και στη Γαστούνη και θετή κόρη της αδελφής του Καίτης Δημοπούλου – Καραμέλη), η Μαρίκα Αρκέντη εμποτισμένη με καλλιέργεια και ήθος, με ευγένεια και ακεραιότητα, ποτέ δεν είχε την έπαρση ανθρώπων της τάξης της.
Πίσω από τα πανάκριβα ρούχα της και τη χαρακτηριστική βαριά βραχνή φωνή της κρυβόταν μια τρυφερή καρδιά και πίσω από την θηλυκιά, φιλάρεσκη και υπέρκομψη παρουσία της, κρυβόταν ένα «αντράκι», με άποψη, ντομπροσύνη και «τσαμπουκά»!
Με την αγαπημένη Μαρίκα. Καλό ταξίδι Μαρίκα μου…
Στα κοσμικά σαλόνια είχε κυριαρχήσει για δεκαετίες, όχι μόνο με την έμφυτη φινετσάτη και αστραφτερή παρουσία της, αλλά και με την αστραφτερή προσωπικότητά της, που ακτινοβολούσε, καθώς δεν έμενε στην επιφάνεια, αλλά διείσδυε και στο βάθος!
Αιώνια έφηβη με αστείρευτη ενέργεια, δροσερή εμφάνιση, αγνή καρδιά και φρέσκο μυαλό και χορτασμένη από τα πάντα, με τον άντρα της ζωής της, τον αρχιτέκτονα-επιχειρηματία Ανδρέα Αρκέντη στο πλευρό της, είχε γευτεί στο έπακρο την αγάπη, τον έρωτα, τη ζωή, τα ταξίδια, ενώ την ευτυχία της συμπλήρωσε η γέννηση των 2 αγοριών της, του Άγγελου και του Αλέξη, που σήμερα είναι ολόκληρα παλλικάρια που διαπρέπουν επαγγελματικά στο εξωτερικό!
Η Μαρίκα «έφυγε», λίγους μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα της, στα 55 της χρόνια, όπως έζησε: Με περηφάνεια, αξιοπρέπεια και γενναιότητα…Γι αυτό και δεν θέλησε να μοιραστεί με κανένα φίλο της-πλην της οικογένειάς της-, το μεγάλο της θλιβερό μυστικό που γνώριζε τα τελευταία 2,5 χρόνια…Προτίμησε με τεράστια δύναμη ψυχής να ανέβει μοναχικά το Γολγοθά της…Γιατί προφανώς δεν ήθελε ούτε να σκορπίσει θλίψη, ούτε να την λυπούνται…
Μέχρι την τελευταία στιγμή, ενώ «γνώριζε», «ρούφηξε» τις στιγμές μέχρι το μεδούλι τους, αρνούμενη να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες και μην αφήνοντας σε κανέναν μας το παραμικρό ίχνος υποψίας για το πόσο πονούσε, για το ότι υπέφερε από ένα καρκίνο που είχε προχωρήσει πια σε όλο της το σώμα και της άφηνε ολιγόμηνη διάρκεια ζωής και για το τι έμελλε να συμβεί…Μέχρι το τέλος απολάμβανε την χαρά της ζωής….Ήταν η ίδια η χαρά της ζωής…Και ελπίζω να γίνει και το φωτεινό μας παράδειγμα, για όλους εμάς που νομίζουμε πως η ζωή είναι αιώνια και δεδομένη και σπαταλάμε τις στιγμές για ανούσια και ασήμαντα πράγματα και χάνουμε το παρόν σχεδιάζοντας για το μέλλον, παραγνωρίζοντας πόσο απρόβλεπτο και ανατρεπτικό είναι αυτό…
Ο καλύτερος επίλογος γι αυτή τη γυναίκα που αντιμετώπισε το τέλος της ζωής της, όπως και όλη της τη ζωή, μεγαλόψυχα και καρτερικά, χωρίς μιζέρια, βαρυγκόμια και παράπονα, είναι αυτό που είχε πει με την χαρακτηριστική φωνή της προφητικά, προοιωνίζοντας το μέλλον και «γνωρίζοντας» το θλιβερό τέλος στη φίλη της Βάλυ Κατζιλιεράκη:
« Έχω ζήσει τόσο έντονα τη ζωή, έχω ρουφήξει τόσο πολύ την κάθε στιγμή της, που ακόμα και τώρα αν «έφευγα» θα ήμουν χορτάτη…»
