ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ λοιπόν, σήμερα που είναι η παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας!

Βέβαια εμείς οι γυναίκες θα έπρεπε να γιορτάζουμε καθημερινά, όχι μόνο για τις νίκες μας, αλλά και για τις σκληρές μάχες που δίνουμε μέσα από τους πολλαπλούς και δύσκολους ρόλους μας: Η γυναίκα μάνα, εργαζόμενη, ερωμένη, σύντροφος, σύζυγος, επιφορτισμένη με τις κοινωνικές δράσεις, η γυναίκα που έχει ολα αυτά τα ανεξάντλητα αποθέματα ενέργειας, που τα κάνει όλα με χαμόγελο και τέλεια! Και που συχνά δεν απαιτεί τίποτα!

Μεγάλωσα σε μια κοινωνία όπου  ακόμα και σήμερα η γυναίκα πέφτει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης  ή σωματικής ή και ψυχολογικής βίας, που η γυναίκα ακόμα υποχρεώνεται ν ανεχτεί  τον σύζυγο της για οικονομικούς λόγους ή για λόγους κοινωνικής καταξίωσης, που η  γυναίκα με 2 επιπλεον ρυτιδες, με 5 επιπλέον κιλά, και λίγα χρονάκια παραπάνω, θεωρείται ότι περνάει στα αζήτητα, την ίδια στιγμή που στον άντρα η καραφλιτσα και η κοιλίτσα θεωρούνται σημάδια ευμάρειας και γοητείας, η οποία-αλίμονο-παραμένει αναλλοίωτη στο… βάθος των αιώνων! Μεγάλωσα σε μια άδικη κοινωνία όπου η γυναίκα η προικισμένη από την φύση της να φέρνει στον κόσμο παιδιά, αδικείται τόσο από την ίδια της την φύση που της επιτρέπει να γεννάει μόνο μέχρι κάποια μικρη σχετικα ηλικία, σε αντίθεση με τον άντρα που μπορεί να τεκνοποιήσει μέχρι και τα 80 (plus) του!

Παρ´όλα αυτά σήμερα έχει γίνει αλματώδης πρόοδος και επαναπροσδιορισμός του ρόλου της γυναίκας, γιατί η γυναίκα μέσα από την μόρφωση και την εργασία της έχει χειραφετηθει και ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά και κοινωνικα  και έχει πλεον σε μεγάλο βαθμό η ίδια την ευθύνη για τις επιλογές της και τον ρόλο της. Και αυτόν ακριβώς τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της γυναίκας γιορτάζουμε σήμερα !

Προσωπικά γιορτάζω σήμερα ως γυναίκα, όπως και καθημερινά, την χειραφέτηση μου που έγινε μέσα απο πολυμέτωπες μάχες  και πολύπλευρες επαναστάσεις:

Επαναστάσεις απέναντι στους γονείς μου, που ήθελαν την κόρη τους ένα «comme il faut» κορίτσι «με γαλλικά και πιάνο», άντε και με ένα πτυχίο, το οποίο όμως το θεωρουσαν διακοσμητικό, σχεδόν περιττό, μια που δεν επιθυμούσαν οι κόρες τους να δουλέψουν, αφού ήταν ήδη «εξασφαλισμένες»! Απεναντίας εγώ τα πτυχία μου όχι μόνο δεν τα έκανα «κορνίζα» διακοσμητική, αλλά τα «έστιψα» και τα «ξεζούμησα» στην κυριολεξία! Τα χρησιμοποίησα δεόντως σε όλα τα στάδια της επαγγελματικής μου καριέρας (που είναι ουκ ολίγα και πολυποίκιλα)!

Επαναστάσεις λοιπόν και στον επαγγελματικό χώρο, όπου αγωνίστηκα εις δεκαπλούν, για να αποδείξω ότι μια γυναίκα και ειδικά αν είναι σχετικά εμφανίσιμη, δεν είναι τόσο «ξανθειά» όσο δείχνει η κόμη της, αλλά μπορεί να τα καταφέρει εξ ίσου καλά και ίσως ακόμα καλύτερα από ένα άντρα, έστω και σε θέσεις που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ανδροκρατούμενες και απροσπέλαστα οχυρά! Είμαι περήφανη που  στις όποιες καριέρες έκανα, «σάρωνα» τα πάντα σαν χείμαρρος, που δεν εξαρτιόμουν από κανένα και που δεν επέτρεπα σε κανένα άλλο να με ορίζει και να είναι μπροστάρης στη ζωή μου, παρά μόνο στον ίδιο μου τον εαυτό!

Επαναστάσεις απέναντι στην κοινωνία και στα ταμπού που μας φορτώνει, μια κοινωνία που θέλει συχνά την γυναίκα να σκύβει το κεφάλι και να συμβιβάζεται, να φιμώνεται για να διατηρήσει την καλή της φήμη στα μάτια του κόσμου, ή την οικονομική της δύναμη υπό την σκέπη πάντα του παντοδυναμου άντρα «αρχηγού-αφέντη»…Και όμως τα «μικρόβια» που πάνε να μας περάσουν στο DNA μας, φάνηκαν ανίσχυρα μπροστά στο ισχυρό μου πείσμα, το έντονο ταμπεραμέντο και την ακλόνητη πεποίθηση μου, ότι μπορούσα να επιβίωσω και μόνη μου, χωρίς να έχω την ανάγκη κανενός και κυρίως χωρίς να υποκλίνομαι σε κανένα άντρα, και χωρίς να υποκύπτω σε κανενός είδους «ραγιαδισμό»…

Είμαι λοιπόν περήφανη που επαναστάτησα και ποτέ δεν συμβιβάστηκα, ούτε ποτέ έβαλα πάνω από την προσωπική μου ευτυχία και αξιοπρέπεια, σαν γνώμονα των επιλογών μου το τι θα πει ο κόσμος! Τον πρώτο μου γάμο τον «τελείωσα» αμέσως όταν είδα ότι είχε χαθεί η ουσία και δεν πήγαινε άλλο… Μεγαλώνω τα παιδιά μου μόνη μου, ως μονογονεική οικογένεια και ποτέ δεν μετάνιωσα για αυτό. Αντίθετα  είμαι περήφανη για την πορεία μου και νιώθω η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου! Είμαι τέλος περήφανη που παρ´ όλο τον δυναμισμό και την ανεξαρτησία μου, δεν έχασα την θηλυκότητα μου και την γυναικεία μου υπόσταση, αλλά κατάφερα να κρατήσω τις ισορροπίες ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί! Γιατί το μονοδιάστατο δεν ταιριαζει καθολου στον πληθωρικό  μου χαρακτήρα, ο οποίος με έκανε πάντα να είμαι ναι μεν δυναμική εργαζόμενη, αλλα παράλληλα τρυφερή μητέρα και σύντροφος και γενικά ένας ευαίσθητος και δοτικός άνθρωπος!

Επαναπροσδιορείστε λοιπόν φίλες μου τον ρόλο σας, κόψτε τον στα μέτρα σας, πάρτε την ζωή στα χέρια σας και μόνο τότε θα γιόρταζετε πραγματικά και με ουσία, με περηφάνεια και με αξιοπρέπεια και κάθε μέρα την «ημέρα της γυναίκας»!